கண்ணன் என்னும் மன்னன் - 4 - இந்திரா சவுந்தரராஜன்

""எதற்கு இந்த ஓட்டம்... என்னாயிற்று?''... கண்ணனும் கேட்டான்.

""ப்ரபோ... நம் துவாரகைக்கு ஆதித்த பகவான் எழுந்தருளியுள்ளார்.... தெருவில் அவர் நடந்து வரும் அழகே அழகு...'' என்றான் ஒருவன்.

""எம் இரு கண்களால் பகவானை, பார்க்கக் கூட முடியவில்லை. அப்படி ஒரு பேரொளி.... அவர் துவாரகை வந்திருப்பதே உங்களைக் காணத்தான் என்பதால் தான், நாங்களும் இங்கே வந்தோம்...'' என்றான் இன்னொருவன்.

அதை எல்லாம் கேட்ட கண்ணன் முகத்தில் ஒரு முறுவல். ருக்மிணிக்கு அதன் பொருள் புரியவில்லை.

""ப்ரபோ... நம் திருமணத்தில் பங்கெடுத்துக் கொள்ள இயலாது போனதால், அது குறித்து ஆசி கூற ஆதித்தன் வந்திருக்கிறாரோ?'' - என்று கேட்டாள்.

கண்ணனும், தன் நீல நயனங்களை சற்று மூடி மோனத்தில் ஆழ்ந்தான். பின் திருவாய் மலர ஆரம்பித்தான். 

""ருக்மிணி.... வந்திருப்பது ஆதித்தன் இல்லை. அவனது அணி...'' என்றான்.

""அணியா... என்ன சொல்கிறீர்கள்?''

""ஆம்... அவன் அணி தான் துவாரகைக்குள் வந்துள்ளது. எல்லாம் சத்ராஜித்தின் ஆதித்த பிரேமத்தால் விளைந்தது எனலாம்...''

""ஆதித்த பிரேமமா.... நீங்கள் என்ன சொல்கிறீர்கள். எனக்குப் புரியவில்லை. ஆமாம். அது யார் சத்ராஜித்..?''

""இந்த துவாரகையின் பெரும் செல்வந்தன்..''

""உங்களை விடவா?''

""ஆ...ருக்மிணி.. நான் செல்வந்தன் என்று யார் சொன்னது?''

""என்றால் உங்களை விடவும் ஒரு செல்வந்தனா?''

""ஏன் இருக்கக் கூடாதா?''

"" அது எப்படி? நீங்கள் அல்லவா துவாரகாதிபதி....?''

""மெல்லப் பேசு. அண்ணா பலராமர் காதில் விழுந்தால், முதலில் ஆச்சரியப்படுவார். பிறகு வருத்தப்படுவார்!''

""இதில் வருத்தப்பட என்ன இருக்கிறது?''

""நிறைய இருக்கிறது. வாஸ்தவத்தில் மதுராவின் மன்னவரான உக்ரசேனர் தான், துவாரகைக்கும் மரியாதைக்குரிய ராஜா. இருப்பினும் அண்ணா பலராமர் இங்கே ஆட்சி புரிந்து வருகிறார். நான் இளவரசன் என்று வேண்டுமானால் கூறிக் கொள்ளலாம்''

""ப்ரபோ என்ன இது... எனக்குள் அதிர்ச்சிக்கு மேல் அதிர்ச்சியை அளிக்கிறீர்களே... தங்களை அல்லவா நான் மன்னாதி மன்னன் என்று எண்ணிக் கொண்டிருக்கிறேன்....'' 

""உனக்கு நான் மன்னாதி மன்னன் தான்! அதில் என்ன சந்தேகம்? இந்த புவனங்களுக்கெல்லாம் சக்கரவர்த்தி என்று கூட கருதிக் கொள். மனதில் கற்பனை செய்து கொள்ளும் ஆற்றலே, அதன் பொருட்டு தானே உள்ளது!''

""போதும் விளையாட்டு..... இப்படி தங்களை தாழ்த்தி, மற்றவர்களை உயர்த்துவதால், அவர்கள் உயர்ந்து விடவும் போவதில்லை. நீங்கள் தாழவும் போவதில்லை''

""நீ எப்படி நினைத்தாலும் சரி தான்....''

-கண்ணனும் ருக்மிணியும் சத்ராஜித்தின் சமந்தகமணியால் பலவித சிந்தனைகளுக்கு ஆட்பட, சத்ராஜித்தும் தன் மாளிகை ஏகி, அங்குள்ள தன் பட்டமகிஷியிடமும், அருமைப் புதல்வி சத்யபாமாவிடமும், அன்புத்தம்பி ப்ரசேனஜித்திடமும் சமந்தகமணியைக் காட்டிப் பூரித்துப் போனான். 

""தம்பி.... நான் இனி இந்த துவாரகையின் பல செல்வந்தர்களில் ஒருவனில்லை. நான் மட்டுமே பெரும் செல்வந்தன். இந்த மணி தினம் தினம் எட்டு யானைகள் அளவு சுவர்ணத்தை கொட்டிக் குவிக்கப் போகிறது. அந்த தங்கத்தால், நம் மாளிகையையே சுவர்ண மாளிகையாக ஆக்கி விடலாம். நான் மனது வைத்தால், இந்த துவாரகையைக் கூட சொர்ணபுரியாக மாற்றி விடுவேன். இனி துவாரகையை எண்ணும் போது என் நினைப்பு தான் எல்லோருக்கும் வர வேண்டும். வேறு எவர் நினைப்பும் வரக் கூடாது....'' என்று கண்ணனை மறைமுகமாக குறிப்பிட்டான்.

அவர்களும் பூரித்துப் போனார்கள். அந்த சமந்தக மணிமாலையை, தன் மாளிகையின் பூஜை அறையில் இருக்கும் சூரிய பகவானின் சிலாரூபத்தின் கழுத்திலேயே அணிவித்து, அதற்கு மேல் மலர் மாலைகளை எல்லாம் சூட்டி, வணங்கினான்.

அதன் பின், துவாரகாவாசிகள் அதைப் பற்றிக் கேள்விப்பட்டு ஒரு கோயிலுக்கு வந்து கர்ப்பகிரகத்து சிலாரூபத்தை தரிசிப்பது போல தரிசித்தும் செல்லத் தொடங்கினார்கள். அதுவும் பொன்னைக் கொட்டிக் குவித்தது. சத்ராஜித்தும் அதை வாரி இறைக்கத் தொடங்கினான். தன் மாளிகை வாசற்படியில் இருந்து கால் செருப்பில் கூட தங்க இழைகள் ஓடியபடி இருக்க வேண்டும் என்றும் விரும்பி, அதற்கேற்ப நடந்து கொள்ளத் தொடங்கினான்.

செல்வந்தச் செருக்கு, அவனை இறுக்க ஆரம்பித்தது. அதோடு சமந்தக மணியின் அருளம்சம் காரணமாக, நோயுற்றவர்களில் இருந்து பொருள் வேண்டுவோர் வரை சகலரும் சத்ராஜித்தை வந்து பார்த்து பெரும் பொருளோடும் நலத்தோடும் திரும்பத் தொடங்கினர்.

மொத்தத்தில் துவாரகை என்றாலே, அது சமந்தகமணி என்றும், சத்ராஜித் என்றுமே பேசும் படியான ஒரு சூழல் உருவானது. இது ருக்மிணியை சற்று கவலை கொள்ளச் செய்தது.

ருக்மிணி தனக்கேற்பட்ட கவலையோடு கண்ணனை நாடிச் சென்று நின்றாள். அவள் முகக்குறிப்பே கண்ணனுக்கு அவள் 

மனநிலையை உணர்த்தி விட்டது.

""என்ன தேவி... எதனால் இந்த சலனம்.. கிலேசம் ?'' என்று தெரியாதவன் போல கேட்டான். 

""ஒன்றும் தெரியாதவர் போல என்னிடம் பேச வேண்டாம்....'' - என்று வேகமாய் ஒரு பதிலைச் சொன்னாள் ருக்மிணி.

""சரி நான் பேசவில்லை. நீ வாழ்க.... உன் கிலேசம் வாழ்க...'' என்று வாழ்த்தினான் கண்ணன்.

""உங்கள் வாயால் அப்படி எல்லாம் வாழ்த்தி விடாதீர்கள். நான் படும் பாடே போதும். அது மேலும் வளர வேண்டுமாக்கும்?''

""ப்ரியே... எப்படி பேசினாலும் சலித்துக் கொண்டால் எப்படி.. மனம் விட்டு பேசினால் அல்லவா எனக்கு விளங்கும்!'' 

ருக்மிணியும் துவாரகையே "சத்ராஜித்... சத்ராஜித்..' என்று, அவன் பேச்சையே பேசியபடி இருப்பதைக் கூறி முடித்தாள்.

அதைக்கேட்டு, கண்ணனின் முகத்தில் சிந்தனை ஓட்டம். அவன் சிந்திக்க தேவையில்லை.... சிந்தனை தனியாக தனக்கென்று சிந்திக்குமா என்ன? ஆனாலும், மானிட தேகமென்றால், அது அதற்கேற்ற இயல்புகளைக் கொண்டிருக்க வேண்டுமே?

""என்ன சிந்தனை... இப்படி ஒரு மணியை நாம் அடையாமல் போய் விட்டோமே என்று வருத்தமாக இருக்கிறதா?'' - ருக்மிணி தான் அப்படி கேட்டாள். 

கண்ணனுக்கே அதைக் கேட்க சற்று சுருக்கென்று தான் இருந்தது.

- இன்னும் வருவான்

நன்றி தினமலர்

கண்ணன் என்னும் மன்னன் - 3 - இந்திரா சவுந்தரராஜன்

துவாரகையில் கண்ணனுக்குத் தான் பேரும் புகழும் இருந்தது. அவனது வசீகரம் காந்தம் போல் கவர்ந்திழுக்கும் பார்வை, கம்பீரப் புன்னகை, ராஜநடை, மிடுக்கு என்று சகலத்திலும் கண்ணனே மன்னன். இது சத்ராஜித்துக்குள் ஒரு மெல்லிய பொறாமையை உருவாக்கி விட்டது. 

கண்ணனை அவதார புருஷன் என்று சொல்வதெல்லாம் கூட ஒரு மிகையான சொல்லாகவும், செயலாகவும் அவனுக்குத் தோன்றியது. எனவே, எல்லா வகையிலும் கண்ணனைப் பின்னுக்குத் தள்ளி தன்னை முன்னிறுத்த அவனது மனம் துடித்தது. சூரிய வழிபாடு சத்ராஜித்துக்கு நம்பிக்கையை அளித்தது. எனவே, சூரிய வழிபாட்டில் மனம் லயித்து வந்தான்.

இத்தனைக்கும் சத்ராஜித் சாமான்யன் அல்ல... 

மாட மாளிகையும், கூட கோபுரமுமாய் செல்வந்தனாக வாழ்பவன் அவன். ஆனாலும், துவாரகை என்றதும், கண்ணன் நினைவு தான் வருமே ஒழிய, மற்ற யார் நினைப்பும் வருவதில்லை. 

நிதர்சனமான கண்கண்ட தெய்வமான சூரியனை விட சிறந்த தெய்வம் இல்லை எனக் கருதிய சத்ராஜித்தின் தவம் வீண் போகவில்லை. சூரியனும் நேரில் பிரசன்னமாக சத்ராஜித் பூரித்தான்.

""ப்ரபோ... தாங்களா? என் தவத்திற்கு இரங்கி எனக்கு காட்சி தந்து விட்டீர்களே'' என்று மகிழ்ந்தான்.

""சத்ராஜித்... உன் நெடுநாள் தவத்தை நான் அறிவேன். உன் பக்தியை மெச்சுகிறேன். என்னால் ஆகவேண்டியதைச் சொல். நிறைவேற்ற முயல்கிறேன்,'' என்றான் சூரியன்.

""ப்ரபோ... என் அன்றாட வாழ்வில் ஒரு மலர்ச்சியில்லை. பசித்தால் உண்டு, இரவு வந்தால் உறங்கி, பகலானால் விழித்து உடம்பை வளர்ப்பது மட்டுமா வாழ்க்கை!''

""அது அவரவர் பார்வையைப் பொறுத்தது சத்ராஜித்...'' 

""ஐயனே.... நான் பெரும் வல்லாளனாக இந்த துவாரகையில் மட்டுமல்ல.... இந்த உலகிற்கே வலியவனாக பொன், பொருள், எழில் என்று சகலத்திலும் முதல்வனாக வாழ விரும்புகிறேன்...''

""புரிகிறது..... குறையாத நிதி, பெரும்புகழ், அதே சமயம் பொறுப்பற்ற ஒரு ஏகாந்த வாழ்வு..... இவை தானே உன் லட்சியம்?'' 

""கிட்டத்தட்ட அப்படித் தான்.. உலகிற்கே அரசனாவதிலும் எனக்கு விருப்பமில்லை. அதன் நிர்வாகச் சுமையை என்னால் எல்லா நாளும் சுமந்து கொண்டிருக்க முடியாது. ஆனால், உலகிற்கே பேரரசனாக விளங்கும் ஒருவனை விட, பெரியவனாக நான் 

அனைவர் முன்னும் காட்சி தர வேண்டும். குறிப்பாக, இந்த துவாரகையில் எனக்கு பிறகே, எவராக இருந்தாலும் சிந்திக்கப்பட வேண்டும்''.

சத்ராஜித் எங்கு வருகிறான் என்பது சூரிய தேவனுக்குப் புரிந்து விட்டது. கண்ணன் மேல் சத்ராஜித்துக்கு இருக்கும் காழ்ப்பும் புரிந்தது. சில வினாடி மவுனம் காத்தான் சூரியன்.

சத்ராஜித் அச்சமுடன் பார்த்து, ""நான் தவறாக எதையாவது பேசி விட்டேனா பிரபு...?'' சிரித்தபடியே சூரியனும், ""அப்படி எல்லாம் இல்லை...'' என்றபடியே தன் ஒளி பொருந்திய கரங்களில் சிவந்த ஒளியைச் சிந்துகிற ஒரு மணியை வரவழைத்தான். சூரியனின் கையில் அது தகதகத்தது. 

சத்ராஜித்துக்கே அதைக் காண கண்கள் கூசியது.

""ப்ரபோ! என்ன இது?'' 

""அருகில் வா... மாலையாக அணிவிக்கிறேன். இதன் பெயர் சமந்தகமணி...'' என்றான் சூரியன்

""சமந்தக மணியா? அப்படி என்றால்....?''

சத்ராஜித் சூரிய பகவானைப் பார்த்து வியந்து போய்க் கேட்க, சூரிய பகவானும் அதை அவன் கழுத்தில் மாலையாக 

அணிவித்தபடியே அந்த சமந்தகமணி பற்றிக் கூறத் தொடங்கினான்.....

""சத்ராஜித் இது என்னுடைய அம்சம். இந்த மணி, ஒரு நாளைக்கு எட்டு யானைகளின் எடை அளவு தங்கத்தை உனக்கு தந்தபடியே 

இருக்கும். அடுத்து இது உள்ள இடத்தில் அமங்கலங்கள் நிகழாது. துர்மரணங்கள் ஏற்படாது. பிணி, கவலை எதுவும் அணுகாது. 

மொத்தத்தில் இது உள்ள இடம் ஒரு சொர்க்கம் என்றால் அதில் துளியும் மிகை கிடையாது. அதே சமயம், இது அருளோடு கொண்டாடப்பட வேண்டிய ஒன்றாகும். 

இது உள்ள இடத்தில் பொறாமையோ, துர்எண்ணங்களோ துளியும் கூடாது. குறிப்பாக, தூய்மை என்னும் ஆகாரம் இதற்கு மிக முக்கியம். எனவே, நீ இதை உன் பூஜை அறையில் வைத்து போற்றி வா. இது உனக்கான உத்தமமான பரிசு தான். ஆனால் கவனம்... கவனம்... கவனம்..!''- என்று மூன்று முறை எச்சரித்தவனாக விடை பெற்றான் சூரியன்.

சத்ராஜித்திடம் ஒரே பூரிப்பு! உற்சாகத்தில் துள்ளிக் குதித்தான். கழுத்தில் தரித்திருந்த சமந்தகமணி மாலை, அவன் மார்பில் இன்னொரு சூரியனாக ஜொலித்தது. தெருவில் சத்ராஜித் அந்த மாலையோடு நடந்த போது துவாரகைவாசிகள் அவன் மேல் வைத்த விழியை எடுக்க வில்லை. சிலர் அப்படியே ஒளிப்புனலாய் வருவது அந்த சூரியனே தானோ என்று கூட கருதினர். 

சிலர் இதுபற்றி முன்னதாக செய்தி சொல்ல, கண்ணனின் அரண்மனை நோக்கி ஓடினார்கள்.

கண்ணன் தன் அந்தப்புரத்தில் புதிதாய் மணமாகி வந்திருந்த ருக்மிணியோடு சொக்கட்டான் விளையாடிக் கொண்டிருந்தான். 

அவள் முத்துக்களை நகர் காய்களாக வைத்துக் கொண்டிருந்தாள். கண்ணனோ செம்பவழ மணிகளை தன் காய்களாக வைத்துக் 

கொண்டிருந்தான்.

சொக்கட்டான் ஐம்பொன்னால் செய்யப்பட்டு தரை மீது உருளும் போது அழகாய் சப்தமிட்டது. அது கேட்பதற்கு நல்ல சங்கீதமாகவும் இருந்தது. கண்ணன் வளர்த்திடும் மயில்களில் சில, மாடங்களில் வாகான இடங்களில் நீண்ட தோகையோடு ஏறி அமர்ந்து, கண்ணன் விளையாடுவதை ரசித்தன. ருக்மிணிக்கு அருகில் சில சக்கரவாகப்பட்சிகள் வந்து நின்றபடி இருந்தன. 

அற்புதமான சூழல்... ஆனந்தமயம்!

அப்போது தான் ஓடி வந்தவர்கள், கண்ணன் முன்னால் மூச்செறிந்து நின்றனர். 

-இன்னும் வருவான்

நன்றி தினமலர்