ஶ்ரீமத் பாகவதம் - 262

தசம (பத்தாவது) ஸ்கந்தம் – பூர்வபாகம் – நாற்பத்தாறாவது அத்தியாயம்

(ஸ்ரீக்ருஷ்ணன் உத்தவனைக் கோகுலத்திற்கு அனுப்பி நந்தகோப, யசோதைகளையும், கோபிகைகளையும் ஸமாதானப்படுத்துதல்)

ஸ்ரீசுகர் சொல்லுகிறார்:- மதுரையில் உத்தவனென்பவன் ஒருவன் உளன். அவன் வ்ருஷ்ணிகளில் (ஸ்ரீக்ருஷ்ணன் அவதரித்த குலம்) சிறந்தவன்; ஸ்ரீக்ருஷ்ணனுக்கு ப்ரியமுள்ள நண்பனும், மந்திரியுமாயிருப்பவன்; ப்ருஹஸ்பதிக்கு நேரே சிஷ்யன்; இயற்கையாகவே புத்தியுடையவர்களில் சிறந்தவன்; மிகவும் புகழத்தகுந்தவன்; ஸ்ரீக்ருஷ்ணனிடத்தில் மாறாத பக்தியுடையவன். தன்னை சரணம் அடைந்தவர்களின் மன வருத்தங்களைப் போக்கும் தன்மையுள்ள ஸ்ரீக்ருஷ்ணன், அவனை ஒருகால் ரஹஸ்யத்தில் அழைத்து, தன் கையினால் அவன் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு இவ்வாறு மொழிந்தான்.

ஸ்ரீக்ருஷ்ணன் சொல்லுகிறான்:- நல்லியற்கையுடையவனே! உத்தவா! நீ கோகுலத்திற்குப் போய் எங்கள் தாய் தந்தைகளாகிய நந்தகோப, யசோதைகளுக்கும், கோபிகைகளுக்கும் ப்ரீதியை விளைப்பாயாக. என்னைப் பிரிந்தமையால் உண்டான அவர்களுடைய மன வருத்தத்தை என் வார்த்தைகளால் போக்குவாயாக. கோபிகைகள் என்னிடத்திலேயே  நிலைநின்ற மனமுடையவர்கள்; என்னையே ப்ராணனாக (உயிராக) உடையவர்கள்; எனக்காகத் தேஹ (உடலைப்) போஷணத்தைத் (பராமரிப்பதைத்) துறந்தவர்கள்; மன இரக்கமுடையவனும், மிகுந்த அன்பனும், அந்தராத்மாவுமாகிய என்னையே எப்பொழுதும் மனத்தினால் சரணம் அடைந்திருப்பவர்கள். “எவர்கள் எனக்காக லோக தர்மங்களையெல்லாம் துறந்திருப்பவர்களோ, அவர்களை நான் போஷிப்பது வழக்கமாகையால், நீ கோகுலத்திற்குச் சென்று, என்னுடைய வார்த்தைகளால் கோபிகைகளின் மன வருத்தத்தைப் போக்குவாயாக.” 

உத்தவனே! அந்தக் கோபிகைகள், ப்ரீதிக்கிடமானவைகள் எல்லாவற்றிலும் மிகவும் ப்ரீதிக்கிடமாகிய நான் தூரத்தில் இருப்பினும், என்னையே நினைத்துக் கொண்டு, என்னைப் பிரிந்திருக்கையால் என்னைக் கண்டு அனுபவிக்க வேணுமென்னும் பேராவலுற்று, அதனால் தழதழத்து, மெய்மறந்து, மோஹித்திருப்பார்கள். நான் கோகுலத்தினின்று புறப்பட்டு வரும்பொழுது, “சீக்கிரத்தில் திரும்பி வருகிறேன்” என்று சொல்லியனுப்பின வார்த்தைகளை நம்பி, என்னுடையவர்களான கோபிகைகள், என்னிடத்தில் மனத்தை நிலை நிறுத்தி, விரஹ தாபத்தினால் தஹிக்கப்பட்டவர்களாகவே மிகவும் வருத்தத்துடன் பெரும்பாலும் ப்ராணன்களைத் (உயிரைத்) தரித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். ஆகையால், அவர்களை அவச்யம் ஸமாதானப்படுத்த வேண்டும்.

ஶ்ரீமத் பாகவதம் - 261

தசம (பத்தாவது) ஸ்கந்தம் – பூர்வபாகம் – நாற்பத்து ஐந்தாவது அத்தியாயம்

(ஸ்ரீக்ருஷ்ணன்  தாய் தந்தைகளை ஸமாதானப்படுத்தி, உக்ரஸேனனுக்கு ராஜ்யாபிஷேகம் செய்து, உபநயனம் செய்யப்பெற்று, ஸாந்தீபனியிடம் வித்யா அப்யாஸம் செய்து (கல்வி கற்று), குரு தக்ஷிணை கொடுத்து மீண்டு வருதல்)

ஸ்ரீசுகர் சொல்லுகிறார்:- புருஷோத்தமனாகிய அந்த ஸ்ரீக்ருஷ்ணன், சிறந்த புருஷார்த்த ஸ்வரூபனாகிய தன்னுடைய உண்மையைத் தன் தாய் தந்தைகள் தெரிந்து கொண்டிருப்பதை அறிந்து, அவர்களுக்கு அத்தெளிவு தொடர்ந்து வரலாகாதென்று நினைத்து, ஜனங்களையெல்லாம் மதிமயங்கச் செய்வதாகிய தன் மாயையைப் பரப்பினான். பிறகு, ஸ்ரீக்ருஷ்ணன் தமையனுடன் தாய் தந்தைகளிடம் சென்று, வினயத்தினால் வணங்கி, ஆதரவுடன் “அம்மா! அண்ணா!” என்று மொழிந்து மனக்களிப்புறச் செய்து கொண்டு மேல்வருமாறு கூறினான்.

ஸ்ரீக்ருஷ்ணன் சொல்லுகிறான்:- அண்ணா! நீங்கள் எங்கள் விஷயத்தில் என்றும் ஆவலுற்றிருப்பினும், உங்கள் புதல்வர்களாகிய எங்கள் பால்யம், பௌகண்டம், கைசோரம் முதலிய

(பால்யம் - ஐந்து வயது வரையில். பௌகண்டம் - அதற்குமேல் பத்து வயது வரையில். கைசோரம் - அதற்கு மேல் பதினைந்து வயதுவரையில் என்றுணர்க. ஐந்துக்கு மேல் ஒன்பது வரையில் பௌகண்டம். அதற்குமேல் பதினாறுவரையில் கைசோரமென்று சிலர். இவ்விஷயம் பதினைந்தாவது அத்யாயத்தின் முதல் ச்லோக வ்யாக்யானத்தில் முனிபாவப்ரகாசிகையில் காண்க.) 

இளம்பருவங்களெல்லாம் உங்களுக்கெட்டாத ஏதோ ஒரு இடத்தில் கடந்து போயின. பாக்யமற்றவர்களாகையால், நாங்கள் இதுவரையில் உங்களருகாமையில் வாஸம் செய்து வளரப்பெற்றிலோம். இளம்பிள்ளைகள், தாய் தந்தைகளின் க்ருஹத்தில் இருந்து, அவர்களால் நாளொரு மேனியும் பொழுதொரு வண்ணமுமாக வளர்த்துச் சீராட்டப் பெற்று, எத்தகைய ஸந்தோஷத்தை அடைவார்களோ, அத்தகைய ஸந்தோஷத்தை நாங்கள் அடையப்பெற்றிலோம். 

தர்மம் முதலிய ஸமஸ்த புருஷார்த்தங்களுக்கும் விளை நிலமாகிய தேஹத்தைப் (உடலைப்) படைத்து, வளர்த்தவர்களான தாய் தந்தைகள் விஷயத்தில் பட்ட கடனை நூறாண்டுகள் சுஷ்ரூஷை (பணிவிடை) செய்யினும் தீர்த்துக்கொள்ள வல்லவனாக மாட்டான். எவன், தான் ஸமர்த்தனாயிருந்தும், அந்தத் தாய் தந்தைகளுக்குத் தேஹத்தினாலும், தனத்தினாலும், ஜீவனத்தைக் கல்பிக்காது போவானோ, அவன் லோகாந்தரம் (வேறு உலகம்) போகையில், யமதூதர்கள் அவனைத் தன் மாம்ஸத்தைத் தானே புசிக்கச் செய்வார்கள்; இது நிச்சயம். 

ஶ்ரீமத் பாகவதம் - 260

தசம (பத்தாவது) ஸ்கந்தம் – பூர்வபாகம் – நாற்பத்து  நான்காவது அத்தியாயம்

(சாணூரன், முஷ்டிகன், கூடன், தோஸலன், கம்ஸன் இவர்களை வதித்தல்)

ஸ்ரீசுகர் சொல்லுகிறார்:- மஹானுபாவனாகிய மதுஸூதனன், தான் ஸங்கல்பித்திருந்ததையே பிறர்வாயால் நிச்சயப்படுத்திக் கொண்டு, சாணூரனை எதிர்த்தான். பலராமனும் முஷ்டிகனை எதிர்த்தான். அப்பொழுது, அந்த ஸ்ரீக்ருஷ்ண-சாணூரர்களும், பலராம-முஷ்டிகர்களும் கைகளைக் கைகளாலும், பாதங்களைப் பாதங்களாலும் கட்டிக்கொண்டு, ஒருவரையொருவர் ஜயிக்க விரும்பி, ஒருவரையொருவர் பலாத்காரமாகப் பிடித்திழுத்தார்கள். அவர்கள், முட்டிகளால் முட்டிகளையும், முழங்கால்களால் முழங்கால்களையும், தலைகளால் தலைகளையும், மார்புகளால் மார்புகளையும், ஒருவர்க்கொருவர் அடித்துக் கொண்டார்கள். சுழற்றுவது, தள்ளுவது, எதிர்ப்பது, பின்னே நகருவது இவைகளால் அவர்கள் ஒருவரையொருவர் தகைந்தார்கள். ஒருவரையொருவர் ஜயிக்க விரும்புகிற அவர்கள், கீழ் விழுந்தவனைக் கால் கைகளை மடக்கி மேல் தூக்குதல், கைகளால் எடுத்துக் கொண்டு போதல், அப்புறம் தள்ளுதல், கைகால்களை நீட்டவொட்டாமல் மடக்குதல், இவைகளால் ஒருவர் தேஹத்தை (உடலை) ஒருவர் பீடித்தார்கள். ராஜனே! அப்பொழுது மடந்தையர்கள் எல்லாரும் கூட்டங்கூட்டமாய் ஒன்று சேர்ந்து, ராம க்ருஷ்ணர்களிடத்தில் மன இரக்கமுற்று, ஒரு பக்கத்தில் பலமும், ஒரு பக்கத்தில் துர்ப்பலமுமாய் (பலமின்றியும்) இருக்கிறதாகையால், “இது ஸமமான யுத்தமன்று. விஷம யுத்தம்” என்று மொழிந்தார்கள்.

மடந்தையர்கள் சொல்லுகிறார்கள்:- இந்த ராஜ ஸபையில் அதிகரித்தவர்களுக்குப் பெரிய அதர்மமே. ஆ! என்ன வருத்தம்? ஏனென்றால் இவர்கள், துர்ப்பலர்களான (பலம் குறைந்த) பாலர்களும், பலிஷ்டர்களான (பலம் மிகுந்த) மல்லர்களும், சண்டை செய்வதை ஒப்புக்கொண்டிருக்கிறார்கள். அரசன் இந்த விஷம யுத்தத்தைப் பார்ப்பானாயின், ஸபையினர் கூடாதென்று தடுக்கவேண்டும். அரசன் பார்த்துக் கொண்டிருக்கையில், தாங்களும் ஸம்மதித்திருக்கின்றார்களல்லவா? ஸமஸ்த அங்கங்களும் வஜ்ராயுதம் போல உறுதியாயிருக்கப் பெற்றவர்களும், பெரிய மலை போன்றவர்களுமாகிய இந்த மல்லர்கள் எங்கே? மிகவும் மென்மைக்கிடமான அங்கங்களுடையவர்களும், யௌவன (வாலிப) வயது நேரப் பெறாதவர்களுமாகிய இந்தக் குழந்தைகள் எங்கே? (ஆகையால், பலிஷ்டர்களையும் (பலம் மிகுந்தவர்களையும்), துர்ப்பலர்களையும் (பலம் குறைந்தவர்களையும்) சண்டைக்கு விட்டு வேடிக்கை பார்ப்பது யுக்தமன்று (ஸரியன்று)). ஆகையால், இந்த ஸபைக்குப் பெரிய அதர்மம் உண்டாகும். இது நிச்சயம். ஆனால், என்ன செய்யலாம்? எவ்விடத்தில் அதர்மம் உண்டாகுமோ, அவ்விடத்தில் ஒரு க்ஷணங்கூட இருக்கலாகாது. அப்புறம் போக வேண்டும். 

பண்டிதனாயிருப்பவன், ஸபையினருக்கு நேரும் தோஷங்களை நினைத்து, ஸபைக்குள் நுழையலாகாது. தெரிந்து சொல்லாதிருப்பினும், தெரியாமல் விபரீதமாகச் சொல்லினும், தெரிந்திருக்கையில் தெரியாதென்று சொல்லினும், பயத்தை அடைவான். ஆகையால், ஸபையில் நுழையலாகாது. சத்துருவைச் சுற்றிச் சுழன்று,  இந்த ஸ்ரீக்ருஷ்ணனுடைய தாமரை முகம் வேர்வைத் துளிகளால் நிறைந்து, ஜலத்துளிகள் நிறைந்த கமலம் போல் திகழ்கின்றது, பாருங்கள். முழுவதும் சிவந்த கண்களுடையதும், முஷ்டிகன் மேல் கோபமுற்றிருப்பதும், சிரிப்பு, பரபரப்பு இவைகளால் அழகாயிருப்பதுமாகிய பலராமனுடைய முகத்தை நீங்கள் ஏன் பார்க்கலாகாது? பாருங்கள். 

ஶ்ரீமத் பாகவதம் - 259

தசம (பத்தாவது) ஸ்கந்தம் – பூர்வபாகம் – நாற்பத்து மூன்றாவது அத்தியாயம்

(ஸ்ரீராம க்ருஷ்ணர்கள், குவலயாபீடமென்னும் கஜத்தையும் (யானையையும்), பாகனையும் வதித்து, மல்லரங்கத்திற்குள் நுழைதலும், ஜனங்கள் அவர்களைப் பற்றிப் பேசுதலும், சாணூரனுக்கும் ஸ்ரீக்ருஷ்ணனுக்கும் ஸம்பாஷணமும் (உரையாடலும்))

ஸ்ரீசுகர் சொல்லுகிறார்:- சத்ருக்களைஅழிப்பவனே! பிறகு, மற்றை நாள் காலையில் ராமனும், க்ருஷ்ணனும் ஸ்னானாதி கர்மங்களை முடித்துக் கொண்டு, மல்லர்களின் கோஷத்தையும் துந்துபி வாத்யங்களின் முழக்கத்தையும் கேட்டு, அதைப் பார்க்க வந்தார்கள். ஸ்ரீக்ருஷ்ணன், மல்லரங்கத்தின் வாசலில் வந்து அங்கு யானைப் பாகனால் தூண்டப்பட்டு நின்றிருக்கின்ற குவலயாபீடமென்னும் கஜத்தைக் (யானையைக்) கண்டான். ஸ்ரீக்ருஷ்ணன், அரைத்துணியை இழுத்துக் கட்டிச் சுருண்டு இருண்ட முன்னெற்றிக் குழல்களை ஒதுக்கி, மேக கர்ஜனம் போல் கம்பீரமான ஒலியுடன் யானைப் பாகனைப் பார்த்து மொழிந்தான்.

ஸ்ரீக்ருஷ்ணன் சொல்லுகிறான்:- ஓ, யானைப்பாகனே! யானைப்பாகனே! வழிவிட்டு ஒதுங்கிப் போவாயாக. கால தாமதம் செய்ய வேண்டாம். வழி விட மாட்டாயாயின், இப்பொழுது யானையுடன் உன்னைக் கொன்று யமலோகத்திற்கு அனுப்பி விடுகிறேன்.

ஸ்ரீசுகர் சொல்லுகிறார்:- இவ்வாறு விரட்டப்பட்ட அந்த யானைப் பாகன் கோபமுற்று, கோபமுற்றிருப்பதும், மிருத்யு, காலன், யமன் இவர்களை நிகர்த்திருப்பதுமாகிய யானையை ஸ்ரீக்ருஷ்ணன் மேல் தூண்டினான். யானைகளில் சிறந்த அந்தக் குவலயாபீடம், க்ருஷ்ணனை எதிர்த்துப் பலாத்கரித்துத் (பலத்துடன்) துதிக்கையினால் அவனைப் பிடித்துக் கொண்டது. அந்த ஸ்ரீக்ருஷ்ணன், அதன் துதிக்கையினின்று நழுவி, அதை அடித்து, அதன் கால்களில் மறைந்து கொண்டான். யானை அவனைக் காணாமல் மிகவும் கோபாவேசமுற்று, க்ராணேந்த்ரியத்தினால் (மோப்பத்தால்) கண்டறியும் தன்மை உடையதாகையால், மோந்து பார்த்து, அவனிருக்குமிடம் தெரிந்து கொண்டு, அவனைத் துதிக்கையால் ஸ்பர்சித்தது (தொட்டது). அந்த ஸ்ரீக்ருஷ்ணன், பலாத்காரமாக வெளிப்பட்டு, மிகுந்த பலமுடைய அந்த யானையை வாலில் பிடித்துக் கொண்டு, கருடன் ஸர்ப்பத்தை அவலீலையாக (விளையாட்டாக) இழுப்பது போல, இருபத்தைந்து வில்லளவு தூரம் பிடித்திழுத்தான். அப்பகவான், வாலைப் பிடித்துக் கொண்டிருக்கின்ற தன்னைப் பிடித்துக் கொள்ள, யானை வலப்புறத்தில் திரும்பும் பொழுது இடப்புறத்தில் இழுப்பதும், இடப்புறத்தில் திரும்பும் பொழுது வலப்புறத்தில் பிடித்திழுப்பதுமாகி, தான் குழந்தையாயிருக்கும் பொழுது பசுவின் கன்றின் வாலைப் பிடித்திழுத்து அத்துடன் சுற்றுவது போல இருபுறமும் தன்னைப் பிடிப்பதற்காகச் சுழல்கின்ற அந்த யானையுடன் தானும் சுழன்று கொண்டிருந்தான். 

ஶ்ரீமத் பாகவதம் - 258

தசம (பத்தாவது) ஸ்கந்தம் – பூர்வபாகம் – நாற்பத்திரண்டாவது அத்தியாயம்

(ஸ்ரீக்ருஷ்ணன் கூனியை அநுக்ரஹித்து, வில்லை முறித்து, அதைக் காக்கும் புருஷர்களையும் முடித்துக் கம்ஸனுக்குப் பயத்தை விளைவித்து, தன் விடுதிக்கு போதலும், கம்ஸன் மல்யுத்தத்திற்காக  சபை சேர்த்து  நந்தாதிகளை வரவழைத்தலும்)

ஸ்ரீசுகர் சொல்லுகிறார்:- அனந்தரம் (பிறகு), ராஜமார்க்கத்தில் போய்க் கொண்டிருக்கின்ற மாதவன், பாத்ரத்தில் அங்கராகத்தை (உடலுக்கான நறுமணப்பூச்சுக்களை) எடுத்துக் கொண்டு போகின்றவளும், யௌவன (இளம்) வயதினால் விளக்கமுற்று அழகிய முகமுடையவளுமாகிய, ஒரு கூனியைக் கண்டு, புன்னகையுடன் மனக்களிப்பை விளைத்துக் கொண்டு, இவ்வாறு மொழிந்தான்.

ஸ்ரீக்ருஷ்ணன் சொல்லுகிறான்:- பெண்மணீ! அழகிய இடையுடையவளே! நீ யார்? இந்தப் பட்டணத்தில் இவ்வங்கராகம் (உடலுக்கான நறுமணப்பூச்சுக்களை) யாருக்குக் கொண்டு போகின்றனை? உண்மையை எனக்குச் சொல்வாயாக. அல்லது யாருக்காவது இருக்கட்டும். சிறந்த இந்த அங்கராகத்தை (உடலுக்கான நறுமணப்பூச்சுக்களை) எங்களுக்குக் கொடுப்பாயாக. அதனால் உனக்குச் சீக்ரத்தில் நன்மை உண்டாகும்.

கூனி சொல்லுகிறாள்:- அழகனே! நான் கம்ஸனுக்கு இஷ்டமான பணிக்காரி; த்ரிவக்ரை என்னும் பெயருடையவள். (கழுத்து, துடை, இடை இம்மூன்றும் கோணலாயிருக்கையால், த்ரிவக்ரை என்னும் பெயர் எனக்கு உண்மையாயிருக்கும்). நான், அக்கம்ஸனால் அங்கராகம் (உடலுக்கான நறுமணப்பூச்சுக்களை) கூட்டிக் கொடுக்கும் கார்யத்தில்  நியமிக்கப்பட்டிருக்கின்றேன். நான் கூட்டிக் கொடுக்கிற அங்கராகம் (உடலுக்கான நறுமணப்பூச்சுக்களை) கம்ஸனுக்கு மிகவும் ப்ரியமாயிருக்கும். அந்த அங்கராகத்தைப் (உடலுக்கான நறுமணப்பூச்சுக்களை) பூச உங்களைத் தவிர மற்ற எவன்தான் உரியவன்? எவனும் உரியவனன்று.

ஸ்ரீசுகர் சொல்லுகிறார்:- பகவானுடைய அங்க ஸௌஷ்டவம் (வடிவழகு), ஸௌகுமார்யம் (மென்மை), புன்னகை, பேச்சு, நோக்கம் இவைகளால் மனம் பறியுண்டு, ஈரமாயிருக்கின்ற அந்த அங்கராகத்தை (உடலுக்கான நறுமணப்பூச்சுக்களை) ராம க்ருஷ்ணர்கள் இருவர்க்கும் கொடுத்தாள். அனந்தரம் (பிறகு), அவர்கள் தங்கள் மேனியின் நிறத்தைக்காட்டிலும் வேறு நிறமுடையதாகையால் பரபாகத்துடன் (மாறுபட்ட வண்ணமுடைய – contrast ஆக இருக்கக்கூடிய) திகழ்கின்ற அந்த அங்கராகத்தைப் (உடலுக்கான நறுமணப்பூச்சுக்களை) பூசிக்கொண்டு மிகவும் விளங்கினார்கள். மஹானுபாவனாகிய அந்த ஸ்ரீக்ருஷ்ணன் அருள் புரிந்து, தன் காட்சியின் பயனைக் காட்ட முயன்று, அழகிய முகமுடைய த்ரிவக்ரையென்னும் பெயர் பூண்ட அக்கூனியைக் கூன் நிமிர்த்து நேராகச் செய்ய மனங்கொண்டான். அப்பரமபுருஷன், அக்கூனியின் நுனிக்கால்களிரண்டையும் தன்பாதங்களால் மிதித்து, இரண்டு விரல்கள் உயரத்தூக்கப் பெற்ற தன் ஹஸ்தத்தினால் (கையினால்) அவளுடைய மோவாயைப் (முகவாய்க்கட்டையைப்) பிடித்துக் கொண்டு, அவள் தேஹத்தை (உடலை) நிமிரத் தூக்கினான். அவள், அப்பொழுதே சரீரம் நேராகி, ஏற்றக் குறைவுகளின்றி ஸமமாயிருக்கப் பெற்று, பருத்த நிதம்பங்களும் (புட்டங்களும்), ஸ்தனங்களுமுடையவளாகி, முகுந்தனுடைய ஸ்பர்சத்தினால் அந்த க்ஷணமே சிறந்த மடந்தையாய் விட்டாள். அப்பால், அழகும், குணங்களும், மேன்மையும் உடைய அம்மாதரசி,  மன்மத விகாரம் (காமக் கிளர்ச்சி) உண்டாகப் பெற்று, புன்னகை செய்து கொண்டே ஸ்ரீக்ருஷ்ணன் உத்தரீயத்தைப் பிடித்திழுத்து மொழிந்தாள்.

கூனி சொல்லுகிறாள்:- வீரனே! எங்கள் வீட்டிற்குப் போவோம்? வருவாயாக. நான் இவ்விடத்தை விட்டுப்போக முடியாதிருக்கின்றேன். புருஷ ச்ரேஷ்டனே! உன்னால் கலக்கப்பட்ட மனமுடைய என் மேல் அருள் புரிவாயாக.