ஶ்ரீமத் பாகவதம் - 341

த்வாதச (பன்னிரண்டாவது) ஸ்கந்தம் - நான்காவது அத்தியாயம்

(நைமித்திகம் முதலிய நான்குவகை ப்ரளயங்களை நிரூபித்தல்)

ஸ்ரீசுகர் சொல்லுகிறார்:- மன்னவனே! பரமாணு (மிகச்சிறிய பொருள்) முதல் த்விபரார்த்தம் வரையிலுள்ள பரமாணு (மிகச்சிறிய துகள் – ஜன்னல் வழியே வரும் ஸூர்ய கிரணங்களில் தெரியும் சிறு தூசியின் 30ல் ஒரு பங்கு பரமாணு) முதல் த்விபரார்த்தம் (ப்ரஹ்மாவின் ஆயுளின் அளவு த்விபரார்த்தம் எனப்படும். 

1. க்ருத யுகம் 1728000 மனித வருடங்கள்; 

2. த்ரேதா யுகம் 1296000 மனித வருடங்கள்; 

3. த்வாபர யுகம் 864000 மனித வருடங்கள்; 

4. கலி யுகம் 432000 மனித வருடங்கள். 

ஆக இவை நான்கும் சேர்ந்த ஒரு சதுர் யுகம் 4320000 மனித வருடங்கள். 1000 சதுர்யுகம் சதுர்முக ப்ரஹ்மாவின் ஒரு பகல்; அது போல் மற்றுமொரு 1000 சதுர்யுகம் சதுர்முக ப்ரஹ்மாவின் ஒரு இரவு; ஆக 2000 சதுர்யுகங்கள் சதுர்முக ப்ரஹ்மாவின் ஒரு நாள். அதாவது 4320000 * 2000 = 864,00,00,000 மனித வருடங்கள் சதுர்முக ப்ரஹ்மாவின் ஒரு நாள். 864,00,00,000 * 360 = 311040,00,00,000 மனித வருடங்கள் சதுர்முக ப்ரஹ்மாவின் ஒரு வருடம். ப்ரஹ்மாவின் ஆயுள் 100 வருடங்கள்; அதாவது 3,11,04,000 கோடி மனித வருடங்கள். இதுவே த்விபரார்த்தம் எனப்படும்.) காலத்தின் ஸ்வரூபத்தையும், க்ருத, த்ரேதாதி யுகங்களின் பரிமாணத்தையும் உனக்கு முன்னமே மொழிந்தேன். கல்பத்தையும், ப்ரளயத்தையும் விரித்துச் சொல்லுகிறேன்,கேட்பாயாக. (தைனந்தின கல்பமென்றும், மஹா கல்பமென்றும் கல்பம் இரண்டு விதம்). நாலாயிரம் யுகங்கள் சேர்ந்தால் ப்ரஹ்மதேவனுக்கு ஒரு தினம் (ஒரு பகல்) என்று கூறப்படுகின்றது. அதையே (தைனந்தின) கல்பமென்று உணர்வாயாக. 

மன்னவனே! அதில் பதினான்கு மனுக்கள் க்ரமமாக வருவார்கள். அந்த நாலாயிர யுகங்களடங்கிய கல்பத்தின் முடிவில் ப்ரளயம் உண்டாகும். அதுவும் அந்தக் கல்பத்தைப் போலவே நாலாயிரம் யுகங்களடங்கியது. அதையே ப்ரஹ்மதேவனுக்கு ஓரிரவென்று கூறுகிறார்கள். அப்பொழுது, இம்மூன்று லோகங்களும் மறைந்து போகின்றன. இந்த ப்ரளயத்தை நைமித்திக ப்ரளயமென்று சொல்லுவார்கள். இந்த ப்ரளயத்தில், ஜகத் ஸ்ருஷ்டி கர்த்தாவான (உலகைப் படைப்பவரான) ப்ரஹ்மதேவன், ஜகத்தையெல்லாம் தனக்குள் அடக்கிக் கொண்டு, ஆதிசேஷனகிற படுக்கையில் படுத்துக் கொண்டிருப்பான். ப்ரஹ்மதேவனுடைய சயனத்திற்கு நிமித்தமாயிருக்கையால், நைமித்திக ப்ரளயமென்று கூறப்படும். உலகங்களுக்கு எல்லாம் மேற்பட்டதாகிய ஸத்யலோகத்தில் வாஸம் செய்கின்ற ப்ரஹ்மதேவனுடைய வாழ்நாளாகிய இரண்டு பரார்த்தங்கள் கடக்கையில், மஹத்து, அஹங்காரம் இவைகளும், பஞ்ச பூதங்களும் ஆகிய ஏழு ப்ரக்ருதிகளும், மறைகின்றன. 

ஶ்ரீமத் பாகவதம் - 340

த்வாதச (பன்னிரண்டாவது) ஸ்கந்தம் - மூன்றாவது அத்தியாயம்

(பூமி கீதங்களால் ராஜ்ய தோஷாதிகளையும், தோஷ (குறைபாடு, கெடுதி) பூயிஷ்டமான (அதிகமான) கலியில் தோஷங்களைப் போக்குவது ஸ்ரீஹரி நமஸ்காரமே என்பதையும் கூறுதல்.)

ஸ்ரீசுகர் சொல்லுகிறார்:- இப்பூமி, தன்னைப் பிறர் இடத்தினின்று ஜயித்து, ஸ்வாதீனப்படுத்தி (தன் வசப் படுத்திக்) கொள்வதில் முயற்சியுடைய மன்னவர்களை நோக்கி,  தனக்குள் பரிஹஸிக்கின்றது (சிரிக்கிறது). ம்ருத்யுவுக்கு (யமனுக்கு) விளையாட்டு பொம்மைகள் போன்ற இம்மன்னவர்கள், என்னைப் பிறர் வசத்தில் போகாதபடி வென்று, ஸ்வாதீன (தன்வசப்)படுத்திக் கொண்டு பூஜிக்க வேண்டும் என்று விரும்புகிறார்கள். தங்கள் தந்தை மரணம் அடைந்ததைக் கண்டவர்களாகையால், அவனைப் போல் தாமும் மரணம் அடைவது நிச்சயமென்பதை அறிந்தவர்களாயினும் இம்மன்னவர்கள், இவ்வாறு விரும்புவது வீணே. இவர்கள் இவ்விருப்பத்தினால் நீர்க்குமிழி போல் நிலையற்றதாகிய சரீரத்தில், “இது நிலை நின்றிருப்பது” என்னும் பெரிய விச்வாஸம் (நம்பிக்கை) உண்டாகப் பெறுகிறார்கள். (இப்பூமி, தமக்கே நிலைநின்றிருக்க வேண்டும் என்னும் வீண் விருப்பத்தினால், சரீரம் நீர்க்குமிழி போல் நிலையற்றது என்பதையும் மறந்து விடுகிறார்கள். 

இந்த்ரிய ஸுகங்களில் மன விருப்பமுற்று இருப்பானாயின், ராஜ்ய ப்ராப்தி (அரசு கிடைப்பது) நேராதாகையால், முதலில் ஆறு இந்த்ரியங்களையும் ஜயித்து, (அவ்வழியால் தேவதைகளின் அனுக்ரஹத்தைப் பெற்று), கண்டகங்கள் (முள் செடிகள்) போன்ற ராஜன், மந்திரி, மற்றுமுள்ள ஸஹாயர்கள் (துணையாய் இருப்பவர்), பட்டணத்து ஜனங்கள், அவர்களுக்கு ஆப்தர்கள் (நண்பர்கள்), யானைப் பாகர்கள் இவர்களை எல்லாம் ஜயித்து, இவ்வாறு க்ரமமாக (முறையாக) ஸமுத்ரங்களை அரைநாண் மாலையாகவுடைய (ஸமுத்ரங்களால் சூழப்பட்ட) பூமண்டலம் முழுவதையும் ஜயிக்க வேண்டும் என்று மனத்தில் பேராசை கொண்டு, ஸமீபித்திருக்கின்ற ம்ருத்யுவையும் (மரணத்தையும்) ஆலோசிக்கிறதில்லை. 

இவ்வாறு ஸமுத்ரங்களால் சூழப்பட்ட பூமண்டலத்தை ஜயித்து, பிறகு ஸமுத்ரத்தினிடையிலுள்ள த்வீபங்களையும் ஜயிக்க விரும்புகிறார்கள். பூமண்டலத்தையும், த்வீபாந்தரங்களையும் ஜயிப்பது, இந்த்ரிய ஜயத்திற்கு (புலன்களை வெல்வதற்கு) எவ்வளவு பயன்? இது நச்வரம் (அழியக்கூடியது) ஆகையால், இந்த்ரிய ஜயத்திற்கு இதைப் பயனாக நினைக்கவும் கூடாது. ஆனால், அதற்குப் பலன் யாதெனில், இந்த்ரிய ஜயத்திற்கு மோக்ஷம் பெறுகையே பயனாம். 

குருகுலத்தை மேன்மைப்படுத்தும் தன்மையனே! மனுக்களும், மனுபுத்ரர்களும் (தர்ம மார்க்கத்தில் நிலைநின்று, ஒரு மயிரிழையும் (சிறிதும்) பிசகாமல்) என்னை ஆண்டு வந்தும், கடைசியில் என்னை விட்டு, மரணம் அடைந்தார்களே அன்றி, என்னையும் தம்மோடு கூடக் கட்டிக் கொண்டு போகவில்லை. இப்பொழுதும் அவர்களே நிலையாயிருந்து ஆள்கின்றார்களென்பதும் இல்லை. புத்தியில்லாத இம்மூடர்கள், அப்படிப்பட்ட என்னை யுத்தத்தினால் ஸ்வாதீன (தன் வசப்)படுத்திக் கொள்ளப் போகிறார்களாம். இவர்களும் அவர்களைப் போலவே என்னை விட்டுத் தனியே போகப் போகிறார்களன்றி, என்னையும் தம்மோடு கூடக் கொண்டு போகப் போகிறதும் இல்லை; இங்கேயே நிலையாயிருந்து என்னை ஆளப்போகிறதும் இல்லை. இவர்களது விருப்பமெல்லாம் வீணேயன்றி, சிறிதும் உண்மையன்று. 

ஶ்ரீமத் பாகவதம் - 339

த்வாதச (பன்னிரண்டாவது) ஸ்கந்தம் - இரண்டாவது அத்தியாயம்

(ஸ்ரீசுகர் பரீக்ஷித்து மன்னவனுக்குக் கலியுக ப்ராதுர்பாவத்தின் (தோன்றுவதின்) அடையாளங்களைக் கூறுதல்.)

ஸ்ரீசுகர் சொல்லுகிறார்:- ராஜனே! பிறகு, பலிஷ்டமான (சக்தி வாய்ந்த) காலத்தினால், தர்மம், ஸத்யம், சௌசம் (தூய்மை), பொறுமை, தயை, ஆயுள், பலம், நினைவு இவை நாளுக்கு நாள் க்ஷீணிக்க (குறையப், அழியப்) போகின்றன. கலியில், பணமே மனுஷ்யர்களுக்கு ஆபிஜாத்யம் (நற்குலப் பிறப்பு), ஆசாரம், குணம் இவற்றிற்குக் காரணமாம். 

தர்ம வ்யவஸ்தைக்கும், ந்யாய வ்யவஸ்தைக்கும் (அறம், நேர்மை இவற்றிற்கு) தன பலமே காரணமாம். தம்பதிகளாயிருக்கைக்குக் காரணம் அவரவர்களின் அபிருசியே (விருப்பமே) அன்றி, ஆபிஜாத்யாதிகள் (நற்குலப் பிறப்பு) காரணமாக மாட்டாது. க்ரய, விக்ரய (விற்பது, வாங்குவது) வ்யவஹாரத்தில் (செயல்களில்), வஞ்சனையே முக்யமாயிருக்கும் அன்றி, நிஷ்கபடமென்பது (சூது, வாது இன்மை) சிறிதும் புலப்படாது. ஆண்மை, பெண்மைகளின் மேன்மைக்குக் கலியின் திறமையே காரணமாயிருக்குமன்றி, ஆண்மை, பெண்மைகளுக்கு முக்யமான மற்ற குணங்கள் காரணமாக மாட்டாது. 

ப்ராஹ்மண்யத்திற்கு, நூல் மாத்ரமே (யஜ்ஞோப வீதமே) அடையாளமாயிருக்குமன்றி, உபநயனாதி ஸம்ஸ்காரங்களும், மற்ற வித்யாதிகளும் புலப்படவே மாட்டாது. ப்ரஹ்மசர்யாதி ஆச்ரமங்களுக்கு, தண்டம், அஜினம் (மான் தோல்) முதலியவைகளே அடையாளமாக இருக்குமன்றி, ஆசார விசேஷம் (நன்னடத்தை) புலப்படாது. ஒரு ஆச்ரமத்தினின்று ஆச்ரமாந்தர (மற்ற ஆச்ரமத்தை) ப்ராப்திக்கும் (அடைவதற்கும்), ஒரு வர்ணத்தினின்று வர்ணாந்தர (வேறு ஜாதியை) ப்ராப்திக்கும் (அடைவதற்கும்), நீச, உத்தம பாவ ப்ராப்திக்கும் (தாழ்ந்த, உயர்ந்த நிலை அடைவதற்கும்), வேஷமே அடையாளமாக  இருக்குமன்றி, ஆசார விசேஷம் (நன்னடத்தை) அடையாளமாகாது. 

தாரித்ரியத்தினால் (ஏழ்மையால்) நியாயம் தோற்றுப் போகும். பலபடப் பேசுகையே (வெட்டிப் பேச்சே) பாண்டித்யத்திற்கு (அறிவுடைமைக்கு) அடையாளமாம். பணமில்லாமையே அஸாது (நல்லவன் அன்று) என்பதற்குக் காரணமாம். ஸாதுவாயிருக்கைக்கு தம்பமே (வீண் பெருமை) காரணமாம். விவாஹத்திற்கு, ஸ்த்ரீ, புருஷர்கள் ஒருவரை ஒருவர் அங்கீகரிக்கை விதியாசமன்றி, சாஸ்த்ர விதி சிறிதும் புலப்படாது. கேவலம் உடம்பழுக்குப் போகக் குளிக்கையே ஸ்னானமாமன்றி, புண்ய தீர்த்த ஸ்னானமாவது, மந்த்ரானு ஸந்தானமாவது (மந்த்ரம் சொல்வதாவது), தேவதாத்யானமாவது (தேவதைகளை த்யானிப்பதாவது) புலப்படாது. தூரத்திலிருக்கும் ஜலம் தேங்கும் இடமே புண்ய தீர்த்தமாமன்றி, கங்காதிகள் புண்ய தீர்த்தமாக மாட்டாது. 

ஶ்ரீமத் பாகவதம் - 338

த்வாதச (பன்னிரண்டாவது) ஸ்கந்தம் - முதல் அத்தியாயம்

(மேல் வரப்போகிற ஸோம வம்ச பரம்பரையைக் கூறுதல்.)

பரீக்ஷித்து மன்னவன் சொல்லுகிறான்:- யது வம்சத்திற்கு அலங்காரமாகிய ஸ்ரீக்ருஷ்ணன் தன் வாஸஸ்தானமாகிய (இருப்பிடமாகிய) ஸ்ரீவைகுண்ட லோகம் போகையில், கீழ்ச் சொன்ன யது வம்ச ராஜர்களுக்குள் யாருடைய வம்ச பரம்பரையாக வந்ததோ, மாமுனியே! அதை எனக்குச் சொல்வீராக.

ஸ்ரீசுகர் சொல்லுகிறார்:- மன்னவனே! பூருவின் வம்சத்தில் உபரிசரவஸுவும், அவன் பிள்ளை ப்ருஹத்ரதனும், அவன் பிள்ளை ஜராஸந்தனும், அவன் பிள்ளை ஸஹதேவனும், அவன் பிள்ளை மார்ஜாரியும், அவனுக்கு ச்ருதச்ரவன் முதலாகப் புரஞ்ஜயனீறாக இருபது பிள்ளைகளும் பிறக்கப் போகிறார்கள் என்று முன்னமே (ஒன்பதாவது ஸ்கந்தத்தில்) மொழிந்தேன். 

அந்த ப்ருஹத்ரதனுடைய வம்சத்தில் புரஞ்சயன் என்பவன் கடைசியில் பிறக்கப் போகிறான். அவனுடைய மந்திரியாகிய சுனகனென்பவன் தன் ப்ரபுவாகிய புரஞ்சயனைக் கொன்று, அவனது புதல்வனான ப்ரத்யோதனென்பவனை அரசனாக்கப் போகிறான். அவன் பிள்ளை அலகனென்பவன். அவன் பிள்ளை விசாகயூபன். அவன் பிள்ளை ராஜகன். அவன் பிள்ளை நந்திவர்த்தனன். அவனுக்கு ப்ரத்யோதனர் என்னும் பெயருடைய ஐந்து பிள்ளைகள் பிறக்கப் போகிறார்கள். இம்மன்னவர்கள் நூற்று முப்பத்தெட்டு ஸம்வத்ஸரங்கள் பூமியைப் பாதுகாக்கப் போகிறார்கள். அவர் பிள்ளை சிசுநாகன். அவன் பிள்ளை காகவாணன். அவன் பிள்ளை க்ஷேமதாமன். அவன் பிள்ளை க்ஷேத்ரஜ்ஞன். அவன் பிள்ளை விதிஸாரன். அவன் பிள்ளை அஜாதசத்ரு. அவன் பிள்ளை தர்ப்பகன். அவன் பிள்ளைஅஜயன். அவன் பிள்ளை நந்திவர்த்தனன். அவன் பிள்ளை மஹாநந்தி.

கௌரவ மன்னவர்களில் சிறந்தவனே! சிசுநாகன் முதலிய இம்மன்னவர்கள் கலியுகத்தில் முன்னூற்று அறுபது ஸம்வத்ஸரங்கள் பூமியை ஆளப் போகிறார்கள். மஹாநந்தியின் பிள்ளை மஹாபத்மபதி. அவன் சூத்ர ஸ்த்ரீ (பெண்) கர்ப்பத்தில் பிறந்தவன்; மஹாபலமுடையவன்; மிகவும் ப்ரஸித்தி பெற்றவன். அவனுக்கு நந்தனென்று மற்றொரு பெயரும் உண்டு. அவன் க்ஷத்ரிய குலத்தை எல்லாம் பாழாக்கப் போகிறான். (க்ஷத்ரிய குலம் முழுவதும் அவனோடு அற்றுப் போய் விடப் போகிறது) 

அந்த மஹாபத்மபதி என்னும் நந்தன், யாவராலும் தாண்டப்படாத சாஸனம் (ஆளுமை) உடையவனாகி, இரண்டாவது பரசுராமன் போல் ஏகச் சத்ராதிபத்யத்துடன் (தன்னெதிரில் குடை நிழலில் வருகிறவன் மற்றொருவனும் இல்லாதபடி) பூமண்டலத்தை ஆளப் போகிறான். 

ஶ்ரீமத் பாகவதம் - 337

ஏகாதச (பதினொன்றாவது) ஸ்கந்தம் – முப்பத்தொன்றாவது அத்தியாயம்

(ஸ்ரீக்ருஷ்ண நிர்யாணமும் (தன்னுடைய அஸாதாரணமான உருவத்தில் ஒருமித்தலும்), வஸுதேவாதிகள் பரலோகம் போதலும்)

ஸ்ரீசுகர் சொல்லுகிறார்:- பிறகு, (தாருகன் போன பின்பு) ப்ரஹ்மதேவனும், பத்னியாகிய பார்வதியோடு ருத்ரனும், மஹேந்த்ரன் முதலிய தேவதைகளும், மரீசி முதலிய ப்ரஜாபதிகளோடு கூடிய முனிவர்களும், பித்ரு தேவதைகளும், ஸித்தர்களும், கந்தர்வர்களும், வித்யாதரர்களும், மஹோரகர்களும், சாரணர்களும், யக்ஷர்களும், ராக்ஷஸர்களும், கின்னரர்களும், அப்ஸரஸ்த்ரீகளும், கருடலோகத்திலுள்ள பக்ஷிகளும், மைத்ரேயர் முதலிய ப்ராஹ்மணர்களும், பகவானுடைய நிர்யாணத்தை (தன்னுடைய அஸாதாரணமான உருவத்தில் ஒருமித்தலைப்) பார்க்க விரும்பி, மிகுந்த ஆவலுடையவர்களாகி, அவனுடைய செயல்களையும், பிறவிகளையும் பாடுவதும், பிதற்றுவதுமாகி, அவ்விடம் வந்தார்கள். அவர்கள் விமானங்களின் வரிசைகளால் ஆகாயத்தை நிரம்பச் செய்து மிகுந்த பக்தியுடன் பூமழைகளைப் பொழிந்தார்கள். 

ஸமர்த்தனாகிய ஸ்ரீக்ருஷ்ண பகவானும் தன் விபூதிகளாகிய (சொத்துக்களாகிய) ப்ரஹ்மாதிகளைப் பார்த்துத் தன்னுடைய அவதாரத்திற்குக் காரணமாகிய தன்னிடத்தில் தன்னை ஒருமித்ததாக த்யானித்துத் தாமரையிதழ் போன்ற தன் கண்களை மூடினான். அம்மஹானுபாவன், தாரணைக்கும், த்யானத்திற்கும் சுபாச்ரயமும் (நன்மை செய்வதும் த்யானத்திற்கு ஏற்றதும்), உலகங்கட்கெல்லாம் அழகியதுமான தன் திருமேனியை அக்னி ஸந்துக்ஷணம் செய்வதான (அக்கினியை வளர்த்தி எரியச் செய்வதான) யோகதாரணையால் தஹிக்காமல், அத்திருமேனியோடு கூடவே தன் வாஸஸ்தானமாகிய வைகுண்ட லோகத்திற்கு ஸுகமாக எழுந்தருளினான். அப்பொழுது ஆகாயத்தில் தேவதுந்துபி வாத்யங்கள் முழங்கின. ஆகாயத்தினின்று பூமழைகளும் பொழிந்தன. ஸத்யம், தர்மம், தைர்யம், புகழ், செல்வம் இவையெல்லாம் பூமியை விட்டு அத்திருமேனியைத் தொடர்ந்து சென்றன. 

பிறரால் அறிய முடியாத கதியையுடைய ஸ்ரீக்ருஷண பகவான், அவ்வாறு தன்னுலகத்திற்குப் போகையில், ப்ரஹ்மதேவனை முன்னிட்டுக் கொண்டிருக்கிற தேவாதிகள் அனைவரும் அவன் போன விதம் காணப்பெறாமல் வியப்புற்றார்கள். ஆகாயத்தில் மேக மண்டலத்தில் மின்னல் மின்னி அது அம்மேக மண்டலத்தினின்று மறையும்பொழுது, “அது இன்னவிதமாகப் போயிற்று” என்று அதன் போக்கு எவ்வாறு மனுஷ்யர்களுக்குத் தெரிகிறதில்லையோ, அவ்வாறே அந்த ஸ்ரீக்ருஷ்ணன் போன போக்கு தேவதைகளுக்குத் தெரியவில்லை. 

மன்னவனே! அந்த ப்ரஹ்ம, ருத்ராதிகள், ஸ்ரீக்ருஷ்ணன் யோக மஹிமையால் பூமியைத் துறந்து போனதைக் கண்டு வியப்புற்று, அவனைப்புகழ்ந்து கொண்டே தங்கள் தங்கள் இருப்பிடம் போய்ச் சேர்ந்தார்கள். ராஜனே! பரமபுருஷன் யாதவாதி குலங்களில் இதர ப்ராணிகளைப் போல் ஜனிப்பது (பிறப்பது), மரிப்பது (இறப்பது) முதலிய சேஷ்டைகள் செய்வதெல்லாம் அனுகரணமே (நடிப்பே) ஒழிய உண்மையன்று. கூத்தாடுகிற நடன் ராமாதிகளின் வேஷம் பூண்டு, அவர்களின் சரித்ரங்களை அபிநயிப்பானாயின் (நடிப்பானாயின்), அது அவன் ஏற்றுக் கொண்டதேயன்றி உண்மையாகாதல்லவா? இப்பரமபுருஷன், சேதனா சேதன ரூபமான (அறிவுள்ள ஜீவாத்மாக்கள் மற்றும் அறிவற்ற ஜடப்பொருட்களைக் கொண்ட) இவ்வுலகத்தை எல்லாம் படைத்து, அதற்குள் புகுந்து தரித்துக் கொண்டு, வெளியில் ராம, க்ருஷ்ணாதி அவதாரங்களைச் செய்து, கடைசியில் ஜகத்தை எல்லாம் ஸம்ஹரித்து, அளவிறந்த ஜ்ஞானானந்த மயமான தன் ஸ்வரூபத்தைத் தானே அனுபவிக்கையாகிற பெருமையில் இழிந்து, ஜகத் ஸ்ருஷ்டி (உலகைப் படைத்தல்) முதலிய வியாபாரங்களெல்லாம் ஒழியப் பெற்று, வெறுமெனே இருக்கின்றான். (இவ்வாறு அளவற்றதாகிய அவனுடைய மஹிமஸமுத்ரத்தில் பிறர்க்குத் தெரியாதபடி இவன் தன்னுலகம் சேர்ந்தான் என்கிற இது ஒரு திவலையேயாம் (சிறு துளி) அன்றி வேறொன்றும் அன்று.)