குரு பரம்பரை வைபவம் - 7 - கோமடம் மாதவாச்சார்யார்

அற்புதம் புரிந்த ஆழ்வார்

பரம பாகவதர்களை, பகவானின் அடியார்களை, பிரம்மாவாலும் ஏன் பரமசிவனாலும்கூட ஒன்றும் செய்ய முடியாது. இதற்கு திருமழிசையாழ்வாரின் வாழ்வில் நிகழ்ந்த சம்பவமே மிகச் சிறந்த சான்றாகும். ஒரு சமயம் திருமழிசையாழ்வார் கந்தைத் துணியொன்றை தைத்துக் கொண்டிருந்தார். அந்த சமயத்தில் ரிஷப வாகனத்தில் ஈசனும் பார்வதியும் ஆகாயத்தில் நகர்ந்து கொண்டிருந்தனர். அச்சமயம் தேவி, ‘‘யார் இவர்?’’ என்று வினவினாள். ஈசனும் ‘‘இவர் மகா தேஜஸை உடையவர். மிகச் சிறந்த வைஷ்ணவர்’’ என்று வாயாரப் புகழ்ந்தார். அம்பிகை ஆச்சரியப்பட்டாள். ‘‘அப்படியானால் வேண்டும் வரத்தை அளித்துவிட்டுச் செல்லலாம் வாருங்கள்’’ என்றாள். இருவரும் திருமழிசையாழ்வாரின் இருப்பிடம் நோக்கி வந்தார்கள்.

திருமழிசையாரோ துணியை தைப்பதிலேயே கவனமாக இருந்தார். ‘‘நாங்கள் வரம் கொடுக்கவே வந்திருக்கிறோம். நீங்கள் இப்படி பாராமுகமாக இருக்கிறீர்களே!’’ என்று சிவ-பார்வதி கேட்டனர். 

ஆனால், திருமழிசையாரோ, ‘‘எமக்கு ஒன்றும் வேண்டாம்’’ என்று திண்ணமாகக் கூறினார். 

‘‘இப்படி நாங்களே வரம் தர முன்வரும்போது மறுக்கிறீர்களே,’’ என்று தொடர்ந்து கேட்டனர். 

‘‘சரி, மோட்ச லோகமான பரமபதத்தை அருள முடியுமா?’’ என்று கேட்டார் திருமழிசையாழ்வார்.

‘‘மோக்ஷமிச்சேத் ஜனார்த்தனாத். மோட்சம் தரவல்லவன் முகுந்தனே, அது எம்மாலாகாது. வேறு ஏதாவது கேளும்’’ என்றார், மகாதேவர். 

‘‘சரி, அந்த முக்தியைப் பெறுவதற்கும் அதற்கான ஆன்மிக சாதனங்களை அனுஷ்டிக்கவும் நீண்ட ஆயுளைத் தரவேண்டும்’’ என்று கேட்டார். 

‘‘உமது ஆயுள் ஏற்கனவே எழுதப்பட்டுவிட்ட ஒன்று. என்னால் அதை நீட்டிக்க முடியாது’’ என்று ஈசன் பதில் கூறினார். 

கடைசியாக திருமழிசையாழ்வார், ‘‘இந்த நூல் ஊசியின் துளையின் வழியே சுலபமாக வரும்படி செய்யுங்கள்’’ என்று பரிகாசமாகக் கூறினார். இதனைக் கேட்ட பரமசிவம் கடும் சினம் கொண்டார். ‘‘செருக்குடைய உன்னை அனங்கனைப்போல (மன்மதன் போல) சரீரம் இல்லாதபடி இப்போதே பொசுக்கி விடுகிறேன் பார்’’  என்று கூறி நெற்றிக் கண்ணை திறந்தார். அதிலிருந்து அக்னி ஜுவாலை கிளர்ந்தெழுந்தது. 

இதைக் கண்ட திருமழிசைப்பிரான், ‘‘இந்திரன் போல் உடல் முழுதும் கண் காட்டினாலும் அஞ்சுவேனல்லன்’’ என்று சொல்லி தமது வலது திருவடியின் பெருவிரலில் உள்ளதொரு கண்ணைத் திறந்தார். அதிலிருந்து பெருந் தீ எழுந்து ஊழிகால நெருப்பினும் பன்மடங்கு பெரியதாகி நெற்றிக் கண்ணிலிருந்து கிளர்ந்த நெருப்பை அடக்கி, முக்கண்ணனாரையே சுடத் தொடங்கிற்று. கங்காதரரான ஈசன் அந்தத் தீயை சாந்தப்படுத்துவதற்காக தன் சடையிலிருந்த பல மேகங்களை ஏவி ஊழிக் கால மழைபோல பொழியச் செய்தார். அந்த மேகங்களும் மழை பொழிந்ததனால் பெரு வெள்ளம் ஏற்படவும் பரம பாகவதரான திருமழிசையாழ்வார் சிறிதும் அசையாமல் எம்பெருமானை தியானித்தபடியே இருந்தார். இறுதியில் திரிபுராந்தகரான சிவபெருமான் ஆழ்வாருக்கு ‘பக்தி ஸாரர்’ என்று விருதை அளித்து கயிலாயம் சேர்ந்தார். இந்த விஷயத்தை ஆழ்வாரே தமது பாசுரத்தில் தெரிவிக்கிறார்.

ஶ்ரீமத் பாகவதம் - 306

தசம (பத்தாவது) ஸ்கந்தம் – உத்தர பாகம் – தொண்ணூறாவது அத்தியாயம்

(ஸ்ரீக்ருஷ்ணன் தன் பத்னிகளோடு க்ரீடித்த விதமும், அவர்களுக்கு அவனிடத்திலுள்ள ப்ரேமாதிசயமும் (அதிகமானஅன்பும்), அவனுடைய புத்ர - பெளத்ராதி ஸந்ததியும், இந்த ஸ்கந்தத்தின் ச்ரவணாதி (கேட்பது முதலியவற்றின்) பலமும் கூறுதல்)

ஸ்ரீசுகர் சொல்லுகிறார்:- ஸ்ரீ மஹாலக்ஷ்மிக்கு வல்லபனான அந்த ஸ்ரீக்ருஷ்ண பகவான், ஸமஸ்த ஸம்பத்துக்களும் நிறைந்து, மேன்மையுடைய வ்ருஷ்ணிகளால் சூழப்பெற்றதும், சிறந்த அலங்காரங்களை அணிந்து புதிய யௌவன (இளம்) வயதினால் மிகுந்த ஒளியுடையவர்களும், உப்பரிகைகளில் பந்து முதலியவற்றைக் கொண்டு விளையாடலுற்று மின்னல்கள் போல் விளங்குபவர்களுமாகிய பெண்மணிகள் மனக்களிப்புடன் வாஸம் செய்யப் பெற்றதும், மதஜலத்தைப் பெருக்குகின்ற யானைகளாலும், நன்கு அலங்கரித்துக் கொண்டிருக்கிற போர் வீரர்களாலும், ஸ்வர்ணாலங்காரம் செய்யப்பெற்று விளங்குகின்ற குதிரைகளாலும், அத்தகைய தேர்களாலும், என்றும் நிரம்பின ராஜமார்க்கங்களையுடையதும், உத்யானங்கள், உபவனங்கள் இவை நிறைந்திருப்பதும், புஷ்பித்திருக்கின்ற வ்ருக்ஷங்களின் (மரங்களின்) வரிசைகளில் நுழைந்து மதுபானம்செய்து (தேன் அருந்தி) களித்திருக்கின்ற வண்டுகளின் ஸமூஹங்களால் முழுவதும் த்வனி உண்டாயிருக்கப் பெற்றதுமாகிய த்வாரகையென்னும் தன் பட்டணத்தில் பதினாறாயிரம் பத்னிகளுக்கும் தானொருவனே வல்லபனாகி (கணவனாகி), அத்தனை அற்புத உருவங்களை ஏற்றுக்கொண்டு, போக்ய (அனுபவிக்கப்படும் பொருட்கள்) போகோபகரணாதி (அனுபவிப்பதற்கான கருவிகள்) ஸம்ருத்திகளெல்லாம் (நிறைவு, செல்வச்செழிப்பு) நிறைந்திருப்பவைகளும், மலர்ந்த நெய்தல், செங்கழுநீர், ஆம்பல், தாமரை ஆகிய இப்புஷ்பங்களின் தூள்கள் படிந்து வாஸனையமைந்த நிர்மலமான ஜலமுடையவைகளும், பக்ஷிகள் இனமினமாய்க் கூவப்பெற்றவைகளுமாகிய அப்பெண்மணிகளின் க்ருஹங்களில் விளையாடிக் கொண்டிருந்தான். 

அளவற்ற வைபவமுடைய அப்பரமன், மடந்தையர்கள் ஆலிங்கனம் செய்யவும், அவர்களது கொங்கையின் குங்குமக் குழம்பு தன் அங்கமெல்லாம் படியவும் பெற்று, அவர்களுடன் தாமரை மடுக்களில் இழிந்து ம்ருதங்கம், பணவம், ஆனகம், வீணை முதலிய வாத்யங்களை வாசிக்கிற கந்தர்வர்களாலும், புராணாதிகள் படிக்கிற ஸுதர்களாலும், வம்சாவளி படிக்கிற மாகதர்களாலும், ஸ்துதி பாடகர்களான வந்திகளாலும், பாடப்பெற்று விளையாடினான். 

தன்னை அடைந்தவர்களைக் கைவிடாது காக்கும் தன்மையுள்ள அம்மஹானுபாவன், அம்மடந்தையர்மணிகள் சிரித்துக்கொண்டு ஜலமிறைக்கும் பாத்ரங்களால் ஜலத்தை எடுத்திறைக்க, தானும் அவர்கள் மேல் ஜலத்தை எடுத்திறைத்துக் கொண்டு யக்ஷராஜன் (குபேரன்) யக்ஷ ஸ்த்ரீகளோடு விளையாடுவது போல் அவர்களோடு விளையாடினான். 

வஸ்த்ரங்கள் நனைந்து, ஸ்தன (முலை) ப்ரதேசங்கள் (பகுதிகள்) வெளித்தோன்றவும், பெரிய தலைச் சொருக்கினின்று புஷ்பங்கள் உதிரவும் பெற்ற அம்மாதரசிகள், தம் காதலன் தங்கள் மேல் ஜலம் இறைப்பதைப் பரிஹரிக்க (தவிர்க்க) வேண்டுமென்னும் எண்ணத்தினால் அவனையே ஆலிங்கனம் செய்து, அதனால் விளைந்த மன்மத விகாரத்தினால் திகழ்கின்ற அழகிய முகமுடையவர்களாகி விளங்கினார்கள். 

ஶ்ரீமத் பாகவதம் - 305

தசம (பத்தாவது) ஸ்கந்தம் – உத்தர பாகம் – எண்பத்தொன்பதாவது அத்தியாயம்

(ப்ரஹ்ம, விஷ்ணு, ருத்ரர்களில், விஷ்ணுவே பரன் (மேலானவன்) என்று அறுதியிடுதல் (உறுதிப்படுத்துதல்))

ஸ்ரீசுகர் சொல்லுகிறார்:- பரீக்ஷித்து மன்னவனே! ரிஷிகள், ஸரஸ்வதி நதிக்கரையில் ஸத்ரயாகம் (நீண்ட நாட்கள் செய்யும் யாகம்) நடத்த உட்கார்ந்தார்கள். ப்ரஹ்ம, விஷ்ணு, ருத்ரர்களாகிய மூன்று தேவர்களுக்குள் எவன் பெரியவனென்று அவர்களுக்குள் விவாதம் உண்டாயிற்று. மன்னவனே! அவர்கள் அதை நிச்சயிக்க விரும்பி, ப்ரஹ்மாவின் புதல்வராகிய, ப்ருகு மஹர்ஷியை அதைத் தெரிந்து கொண்டு வரும்படி அனுப்பினார்கள். 

அவர், ப்ரஹ்ம தேவனுடைய ஸபைக்குச் சென்றார். அம்முனிவர், ப்ரஹ்ம தேவனுடைய ஸத்வ குணத்தைப் பரீக்ஷிக்கும் பொருட்டு, அத்தேவனை ஸ்தோத்ரம் செய்யாமல், வெறுமனே இருந்தார். தன்னொளியினால் ஜ்வலித்துக் கொண்டிருக்கிற மஹானுபாவனாகிய அந்த ப்ரஹ்ம தேவன், அவ்வாறு ஸ்தோத்ரம் செய்யாதிருந்ததற்கு அம்முனிவர் மேல் கோபித்துக் கொண்டான். அந்த அயன் (ப்ரஹ்மா) ஸமர்த்தனாகையால், அக்னியை அதன் கார்யமான ஜலத்தினால் அணைப்பது போல, தன் புதல்வராகிய ப்ருகு முனிவர் விஷயமாகத் தன் மனத்தில் உண்டான கோபத்தை, தன் விவேக புத்தியினால் அடக்கிக் கொண்டான். 

அப்பால், அம்முனிவர் சிவனுடைய ஸத்வ குணத்தைப் பரீக்ஷிக்கும் பொருட்டுக் கைலாஸ பர்வதத்திற்குப் போனார். மஹேச்வரனாகிய அந்த ருத்ரதேவன், ஸந்தோஷத்துடன் எழுந்து, ப்ராதாவான அம்முனிவரை அணைத்துக் கொள்ள ஆரம்பித்தான்: அம்முனிவர், “நீ வழி தப்பி, தப்பு வழியில் நடப்பவன். நீ என்னைத் தீண்டலாகாது” என்று மொழிந்து, அவன் தன்னை அணைப்பதற்கு இசையாதிருந்தார். அந்த ருத்திரன் கோபித்து, நெருப்பு எரிகின்ற தீக்ஷணமான (கூர்மையான) கண்களுடையவனாகி, சூலத்தை ஏந்திக்கொண்டு, அந்த ப்ருகு முனிவரை வதிக்கத் தொடங்கினான். பார்வதிதேவி, அவனுடைய பாதங்களில் விழுந்து, வேண்டாமென்று நல்வார்த்தைகள் சொல்லி, ஸமாதானப்படுத்தினாள். 

பிறகு, அம்முனிவர் எங்கு ஜனார்த்தனன் வாஸம் செய்கிறானோ அத்தகையதான வைகுண்ட லோகத்திற்குச் சென்று, ஸ்ரீமஹாலக்ஷ்மியின் மடியில் சயனித்துக் கொண்டிருக்கிற அப்பகவானை, மார்பில் காலால் உதைத்தார். ஸத்புருஷர்களுக்குக் கதியாகிய அந்தப் பகவான், உடனே ஸ்ரீமஹாலக்ஷ்மியுடன் படுக்கையினின்றும் எழுந்து, இறங்கிச் சீக்ரமாக அம்முனிவரைச் சிரத்தினால் நமஸ்காரம் செய்தான். மற்றும், அப்பகவான் அம்முனிவரைப் பார்த்து மேல்வருமாறு கூறினான்.

ஸ்ரீபகவான் சொல்லுகிறான்:- அந்தணரே! உமக்கு நல்வரவாகுக! இந்த ஆஸனத்தில் க்ஷணகாலம் வீற்றிருப்பீராக. ப்ரபூ! நீர் வந்ததை அறியாதிருந்த எங்களுடைய அபராதத்தைப் பொறுத்தருள வேண்டும். மஹானுபாவரே! கங்காதி புண்ய தீர்த்தங்களுக்கும் தூய்மையை விளைக்கவல்ல உமது ஸ்ரீபாத தீர்த்தத்தினால், என்னையும், என்னுடைய லோகத்தையும், என்னிடத்தில் நிலைநின்ற மனமுடைய லோகபாலர்களையும், புனிதம் செய்வீராக. மஹானுபாவரே! இப்பொழுது, நான் ஸ்ரீமஹாலக்ஷ்மிக்கு என்றும் மாறாத இடமாயினேன். உம்முடைய பாதம் படுதலால், பாபங்களெல்லாம் தீரப்பெற்ற என்னுடைய மார்பில், ஸ்ரீமஹாலக்ஷ்மி என்றும் தவறாது வஸித்திருப்பாள்.

ஶ்ரீமத் பாகவதம் - 304

தசம (பத்தாவது) ஸ்கந்தம் – உத்தர பாகம் – எண்பத்தெட்டாவது அத்தியாயம்

(பகவத் பக்தர்களின் ஏழ்மைக்குக் காரணம் கூறுதலும், பஸ்மாஸுர வத வ்ருத்தாந்தமும்)

பரீக்ஷித்து மன்னவன் சொல்லுகிறான்:- மஹர்ஷீ! தேவதைகளிலும், அஸுரர்களிலும், மனுஷ்யர்களிலும், எவர் அமங்கலனான (நன்மையற்ற) ருத்ரனைப் பணிகிறார்களோ, அவர்கள் பெரும்பாலும் பணக்காரர்களும், போகம் (அனுபவிக்கும் பொருட்களை) உடையவர்களுமாய் இருக்கின்றார்கள். ஸ்ரீ மஹாலக்ஷ்மிக்கு வல்லபனான (கணவனான) பரமபுருஷனைப் பணிகிறவர்களோ என்றால், அவ்வாறு பணக்காரர்களாயிருக்கிறது இல்லை. (செல்வத்திற்கு அதிஷ்டான தேவதையான ஸ்ரீமஹாலக்ஷ்மிக்கு வல்லபனான (கணவனான) பரமபுருஷனைப் பணிகிறவர் அன்றோ பணக்காரர்களாயிருக்க வேண்டும். கையில் கபாலம் ஏந்திப் பிச்சை எடுக்கிற சிவனைப் பணிகிறவர்கள் ஏழைகளாய் இருக்க வேண்டுமல்லவா? அப்படியிருக்க, இப்படி விபரீதமாயிருக்கிறது. விஷ்ணு, ருத்ரர்கள் இருவரும் ஒருவரோடொருவர் பொருந்தாத ஸ்வபாவமுடையவர்கள். அந்த ப்ரபுக்களைப் பணிகிறவர்களுக்குப் பலன் விபரீதமாயிருக்கின்றது. இவ்விஷயத்தில் எங்களுக்குப் பெரிய ஸந்தேஹமாயிருக்கிறது. இதை நாங்கள் அறிய விரும்புகிறோம்.

ஸ்ரீசுகர் சொல்லுகிறார்:- சிவன், பார்வதியுடன் கூடி, ஸர்வகாலமும் மூன்று வகைப்பட்ட அஹங்காரம்  நிறைந்த மூர்த்தியுடையவன்; மற்றும், தமோ குணத்தினால் மூடப்பட்டவன். அஹங்காரம், வைகாரிகமென்றும், தைஜஸமென்றும், தாமஸமென்றும் மூன்று வகைப்பட்டது. அந்த மூன்று வகைப்பட்ட அஹங்காரத்தினின்று பதினொரு இந்திரியங்களும் தன்மாத்ரங்களோடு கூடின பஞ்ச பூதங்களுமாகிய பதினாறு விகாரங்கள் உண்டாயின. (தாமஸ அஹங்காரத்தினின்று தன்மாத்ரங்களோடு கூடின பஞ்ச பூதங்களும், வைகாரிக அஹங்காரத்தினின்று பதினொரு இந்திரியங்களும் உண்டாயின.  ராஜஸ அஹங்காரம் அவ்விரண்டிற்கும் உதவி செய்யும் தன்மையது. இம்மூன்று வகைப்பட்ட அஹங்காரங்களுக்கும், ருத்ரன் அதிஷ்டான தேவதை). இத்தகைய அஹங்காரம், அதன் விகாரங்கள் ஆகிய இவற்றின் அதிஷ்டான தேவதைகளான ருத்ரன் முதலியவர்களில் எவரையேனும் பணியும் புருஷன், ஸமஸ்த ஐச்வர்யங்களையும் பெறுகின்றான். 

பரமபுருஷனோ என்றால், ஸத்வம் முதலிய ப்ராக்ருத குணங்களுக்கு உட்படும் தன்மையற்றவன்; ஜ்ஞான, ஐச்வர்யாதி குணங்களெல்லாம் நிறைந்தவன்; சேதனா சேதனங்களை (அறிவுள்ள ஜீவாத்மாக்கள் மற்றும் அறிவற்ற ஜடப்பொருட்களைக்) காட்டிலும் விலக்ஷணன் (வேறானவன்); ஸர்வஜ்ஞன் (அனைத்தும் அறிந்தவன்); அருகிலிருந்து ஜீவாத்மாக்களின் குண, தோஷங்களைப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பவன். ஆகையால், அத்தகைய பரமபுருஷனைப் பணிகிறவன், ப்ராக்ருத குணங்களற்று முக்தனாகிறான்.

ருத்ராதிகளோ என்றால், இதற்கு நேரே விபரீதமான ஸ்வபாவம் உடையவர்கள். ப்ரஹ்ம, ருத்ராதிகள், ரஜஸ், தமஸ்ஸுக்கள் நிறைந்த ஸ்வபாவமுடையவர் ஆகையாலும், ஸத்வாதி குணங்களுக்கு உட்பட்டு நடப்பவர் ஆகையாலும், ஷாட்குண்யபூர்ணர் (ஜ்ஞான, சக்தி, பல, ஐச்வர்ய, வீர்ய, தேஜஸ் என்கிற ஆறு குணங்கள் முழுமையாக அடையப்பெற்றவர்) அன்று ஆகையாலும், ஜீவகோடியில் சேர்ந்தவராகையாலும், ஸர்வஜ்ஞர் அன்று ஆகையாலும், அவர்களுக்கு மோக்ஷம் கொடுக்கும் திறமை கிடையாது. பின்னையோவென்றால், தங்கள் சக்திக்குத் தகுந்தபடி அர்த்த காமாதிகளைத்தான் அவர்கள் கொடுப்பார்கள். 

ஶ்ரீமத் பாகவதம் - 303

தசம (பத்தாவது) ஸ்கந்தம் – உத்தர பாகம் – எண்பத்தேழாவது அத்தியாயம்

(ச்ருதி கீதை)

பரீக்ஷித்து மன்னவன் சொல்லுகிறான்:- ப்ரஹ்ம ரிஷீ! ஜாதி, குணம், க்ரியை இவற்றில் ஏதேனுமொன்றை முன்னிட்டுக் கொண்டு, அவற்றிற்கிடமான வஸ்துக்களை அறிவிப்பவைகளான வேதங்கள், பரப்ரஹ்மத்தை நேரே எப்படி அறிவிக்கவல்லவையாகும். ஏனென்றால் அப்பரப்ரஹ்மம், சேதனர்களோடாவது (ஜீவாத்மாக்களோடாவது), அசேதனங்களோடாவது (ஜடப்பொருட்களோடாவது) ஒப்பிட்டு இத்தகையதென்று நிரூபிக்க முடியாதது. ஆகையால், ஜாதியை முன்னிட்டுக் கொண்டு அறிவிக்க முடியாது. அது சேதனா சேதனங்களை (ஜீவாத்மாக்கள் மற்றும் ஜடப்பொருட்களைக்) காட்டிலும் விலக்ஷணமாகையால் (வேறானதாகையால்), அதை அவற்றோடு ஒப்பிட்டு இத்தகையதென்று அறிவிக்க முடியாது. மற்றும், அந்தப் பரப்ரஹ்மம், ஸத்வ, ரஜஸ், தமஸ்ஸுக்களென்கிற மூன்று குணங்களும் தீண்டப் பெறாதது. குணத்தை முன்னிட்டு வஸ்துக்களை அறிவிக்கும் சப்தங்கள், அக்குணங்கள் தீண்டப்பெறாத அந்த ப்ரஹ்மத்தை எவ்வாறு அறிவிக்கும்? இவ்வாறே செயல்கள் எவையுமில்லாத அந்த ப்ரஹ்மத்தைச் செயல்களை முன்னிட்டு வஸ்துக்களை அறிவிக்கும் சப்தங்கள் எவ்வாறு அறிவிக்கவல்லவையாம். (ஆகையால், வேதங்களெல்லாம் பரப்ரஹ்மத்தையே முக்யமாக அறிவிக்கின்றன என்று நீர் பல தடவைகளில் மொழிந்தது எவ்வாறு பொருந்தும்?)

ஸ்ரீசுகர் சொல்லுகிறார்:- திறமையுள்ள ஸர்வேச்வரன், ஜீவாத்மாக்களுக்குக் கரண, களேபரங்களை (இந்த்ரிய, சரீரங்களை) அளிப்பதற்காகவும், அவர்களுக்கு க்ஷேமங்களை விளைப்பதற்காகவும், அவர்கள் ஸ்வரூபத்தை அறிந்து மோக்ஷம் பெறுதற்காகவும், லீலைக்காகவும், ஜனங்களுக்கு புத்தி, இந்திரியம், மனம், ப்ராணன் இவற்றைப் படைத்தான். ஈச்வரன் இருபத்து நான்கு தத்வங்களையும், தேவ, மனுஷ்யாதி சரீரங்களையும் படைத்து, அவற்றுள் ஜீவன் மூலமாய் ப்ரவேசித்து, அவற்றைச் சரீரமாகக் கொண்டு, அவற்றின் நாமங்களுக்குத் தானே முக்யமான பொருளாகி, அவையெல்லாம் அவனேயென்னும் படி அமைந்திருக்கிறானாகையால், அவனிடத்தில் தேவ, மனுஷ்யத்வாதி ஜாதியாவது, ஸத்வ, ரஜஸ், தமோ குணங்களாவது, போதல், வருதல், முதலிய செயல்களாவது இல்லையாயினும், அவற்றை முன்னிட்டுப் பொருள்களை அறிவிக்கிற வேத வாக்யங்களெல்லாம் அவற்றிற்கிடமான சேதனா சேதனங்கள் (ஜீவாத்மாக்கள் மற்றும் ஜடப்பொருட்கள்) மூலமாய் அவனை அறிவிக்கின்றனவாகையால், வேதங்களெல்லாம் அவனையே முக்யமாக அறிவிக்கின்றன என்பதற்குத் தடையில்லை. 

ஆனால், “ஸமஸ்த சப்தங்களுக்கும் பரமபுருஷனே முக்யமான பொருளென்பது உலகத்தவர்களுக்கு ஏன் தெரியவில்லை? உலகத்திலுள்ளவர் அந்தந்த சப்தங்களுக்கு அந்தந்த வஸ்துக்களையே பொருளாக அறிகிறார்களன்றி, பரமபுருஷனே முக்யமான பொருளென்று அறியவில்லை. இப்படி உலகத்தில் ஏற்பட்டிருக்கிற வழக்கத்தை அழித்து, புதிய வழக்கத்தை எப்படி ஸாதிக்க முடியும்” என்றால் சொல்லுகிறேன்; கேள். 

ஸமஸ்த சப்தங்களும் பரப்ரஹ்மத்தையே முக்யமாக அறிவிக்கிறதென்னும் இந்த ரஹஸ்யம் உபநிஷத்துக்களின் அர்த்தங்களை ஆராய்ந்தறிந்தவர்களுக்குத் தெரியுமன்றி, மற்றவர்களுக்குத் தெரியாது. பெரியோர்களுக்கும் பெரியோர்களான வாமதேவாதி மஹர்ஷிகள் இந்த ரஹஸ்யத்தை நிச்சயித்திருக்கிறார்கள். இவ்வாறு ரஹஸ்யமான இந்தச் சப்த சக்தியை ச்ரத்தையுடன் மனத்தில் தரிக்கும் புருஷன், ப்ரார்த்திக்க வேண்டியது மற்ற எதுவுமின்றி முக்தியாகிய க்ஷேமத்தைப் பெறுவான். இவ்விஷயத்தில் ரிஷி வேஷம் தரித்துப் பத்ரிகாச்ரமத்தில் வஸிக்கிற நாராயணனுக்கும், நாரத மஹர்ஷிக்கும் வினா விடையாக நடந்த ஒரு இதிஹாஸத்தைச் சொல்லுகிறேன்; கேள். 

பகவானிடத்தில் அன்புடையவரும், அவனுக்கு அன்பரும், ஓயாமல் உலகங்களில் திரிந்து கொண்டிருப்பவருமாகிய நாரத மஹர்ஷி, ஒருகால் புராண ரிஷியாகிய நாராயணனைப் பார்க்க விரும்பி, வர்ணாச்ரம தர்மங்கள், ஆத்ம ஜ்ஞானம் (ஜீவாத்மா, பரமாத்மா பற்றிய அறிவு), ராக (விருப்பு), த்வேஷாதிகள் (வெறுப்பு) தீண்டப்பெறாமையாகிற சாந்தி, இக்குணங்களுடையவனாகி இப்பாரத வர்ஷத்திலுள்ள ப்ராணிகளின் க்ஷேமத்திற்காகவும், மோக்ஷத்திற்காகவும், கல்பம் வரையில் தவத்தில் இழிந்திருக்கிற அந்நாராயணனுடைய ஆச்ரமமாகிய பத்ரிகாச்ரமத்திற்குச் சென்றார். 

கௌரவ ச்ரேஷ்டனே! அங்குக் கலாபக்ராமத்தில் வசிக்கின்ற ரிஷிகளால் சூழப்பட்டு உட்கார்ந்திருக்கின்ற அந்நாராயணனை நாரதர் வணங்கி, நீ வினவின இவ்விஷயத்தைப் பற்றியே வினவினார். மஹானுபாவனாகிய அந்நாராயணனும், அந்நாரத மஹர்ஷிக்கு ரிஷிகள் கேட்டுக் கொண்டிருக்கையில் உனக்கு நான் சொன்ன இந்தப் பரிஹாரத்தையே (தீர்வையே) மொழிந்தான். 

ஜனலோக வாஸிகளான பெரியோர்களாகிய ஸனந்தனாதிகளுக்கும், இவ்விஷயத்தைப் பற்றியே முன்பு வினா, விடையாக ஸம்வாதம் (உரையாடல்) நடந்தது. அந்த ப்ரஹ்ம வாதத்தையே (பகவானைப் பற்றிய உரையாடலையே) நாராயண பகவான் நாரதருக்கு மொழிந்தான்.

ஶ்ரீமத் பாகவதம் - 302

தசம (பத்தாவது) ஸ்கந்தம் – உத்தர பாகம் – எண்பத்து ஆறாவது அத்தியாயம்

(ஸுபத்ராஹரண வ்ருத்தாந்தமும், ஸ்ரீக்ருஷ்ணன் ச்ருததேவனென்னும் ப்ராஹ்மணனையும் ஜனக மஹாராஜனையும் அனுக்ரஹித்தலும்)

பரீக்ஷித்து மன்னவன் சொல்லுகிறான்:- ப்ரஹ்மரிஷீ! எனக்குப் பிதாமஹியும் (அப்பாவின் அம்மா), ராம-க்ருஷ்ணர்களுக்கு உடன் பிறந்தவளுமாகிய ஸுபத்ரையை அர்ஜுனன் மணம் புரிந்த வ்ருத்தாந்தத்தை அறிய விரும்புகிறேன். (அதை மொழிவீராக).

ஸ்ரீசுகர் சொல்லுகிறார்:- ஸமர்த்தனாகிய அர்ஜுனன், தீர்த்த யாத்ரைக்காகப் பூமியைச் சுற்றிக் கொண்டு வரும் க்ரமத்தில், ப்ரபாஸ தீர்த்தத்திற்கு வந்து, தனது அம்மான் (மாமா) புதல்வியை ராமன் துர்யோதனனுக்குக் கொடுத்து விவாஹம் செய்விக்கப் போகிறானென்றும், மற்ற வஸுதேவாதிகள் அதற்கு இசையவில்லையென்றும் கேள்விப்பட்டு, அவளைத் தான் பெற விரும்பி, த்ரிதண்டி ஸந்யாஸி வேஷம் (உருவம்) பூண்டு, த்வாரகைக்குச் சென்றான். பிக்ஷு (ஸந்யாஸி) வேஷம் (உருவம்) பூண்ட அவ்வர்ஜுனன், பட்டணத்து ஜனங்களாலும், உண்மையை அறியாத மஹானுபாவனான பலராமனாலும், அடிக்கடி பூஜிக்கப்பட்டுத் தன் கார்யத்தை நிறைவேற்றிக்கொள்ளும் பொருட்டு, வர்ஷாகாலம் நான்கு மாதங்களும் அங்கு வஸித்திருந்தான். 

ஒருகால், பலராமன் நான் செய்யும் அதிதி ஸத்காரத்தை (விருந்தோம்பலை) அங்கீகரிக்க வேண்டுமென்று வேண்டி, தன் க்ருஹத்திற்கு அழைத்துக் கொண்டு போய், ச்ரத்தையுடன் பிக்ஷை (பிச்சை, ஸன்யாஸிகளுக்கு அளிக்கப்படும் உணவு பிக்ஷை எனப்படும்) கொண்டு வந்து கொடுக்க, அவ்வர்ஜுனன் புசித்தான். அவன், கொடி போல் நுண்ணிய அங்கமுடையவளும், வீரர்களின் மனத்திற்கு இனியவளுமாகிய, அக்கன்னிகையை அவ்விடத்தில் கண்டு, ப்ரீதியினால் கண்கள் மலரப்பெற்று, புணர வேண்டுமென்னும் விருப்பத்தினால், கலங்கின மனத்தை அவளிடம் வைத்தான். அக்கன்னிகையும், பெண்களின் மனத்திற்கு இனியனாகிய அவ்வர்ஜுனனைக் கண்டு சிரித்து, வெட்கமுற்ற கடைக் கண்ணோக்கமுடையவளும், அவனிடத்தில் வைக்கப்பட்ட ஹ்ருதயமும் கண்களும் உடையவளுமாகி, அவனை விரும்பினாள். 

அர்ஜுனன், அப்பெண்மணியை எப்பொழுதும் த்யானித்துக்கொண்டு, அவளைப் பறித்துக் கொண்டு போக அவகாசம் பெற விரும்பி, மிகவும் வலிய காம பாதையினால் (காதல் கிளர்ச்சியால்) வருந்தி, ராமாதிகளின் ஸம்மானத்தினால் (மரியாதை, மதிப்பினால்) விளையும் ஸுகத்தைச் சிறிதும் அனுபவிக்க முடியாதிருந்தான். இப்படி இருக்கையில், அவ்வர்ஜுனன் தாய், தந்தைகளான தேவகீ வஸுதேவர்களாலும், மஹானுபாவனான ஸ்ரீக்ருஷ்ணனாலும் அனுமதி கொடுக்கப் பெற்று, ஒரு கால் தேவ யாத்ரைக்காக ப்ராகாரத்திற்கு வெளியில் வந்து, ரதத்தின்மேல் இருக்கின்ற அக்கன்னிகையைப் பறித்துக் கொண்டு போனான். அப்பால், அவன் ரதத்தில் நின்று, காண்டீவமென்னும் தனுஸ்ஸை எடுத்து, தன்னைத் தடுக்க வந்த சூரர்களான படர்களை ஓடச் செய்து, தன் பந்துக்களான யாதவர்கள் முறையிட்டுக் கொண்டிருக்கையில், ஸிம்ஹம் தன் பாகத்தைப் பறிப்பது போல், அப்பெண்மணியைப் பறித்துக்கொண்டு போனான். 

பிறகு பலராமன், அர்ஜுனன் ஸந்யாஸி வேஷம் பூண்டு வந்திருந்து ஸுபத்ரையைப் பறித்துக் கொண்டு போனானென்று கேள்விப்பட்டு, பர்வத்தின் பொழுது (அமாவாசை, பவுர்ணமி நாட்களில்) மஹாஸமுத்ரம் கலங்குவது போல் கோபாவேசத்தினால் கலங்கி, ஸ்ரீக்ருஷ்ணனும், நண்பர்களும், பாதங்களைப் பிடித்துக்கொண்டு வேண்ட, கோபம் தணிந்தான். 

குரு பரம்பரை வைபவம் - 6 - கோமடம் மாதவாச்சார்யார்

திருந்தி வந்தார் திருமழிசை ஆழ்வார்

துவாபர யுகத்தில், 8,62,900ம் ஆண்டான சித்தார்த்தியில் அவதரித்தார் ஒரு மகான். அதற்கு முந்தைய சித்தார்த்தி வருடத்தில், அத்ரி, பிருகு, வசிஷ்டர், பார்க்கவர், ஆங்கிரஸ், புலஸ்தியர், குத்ஸர் முதலிய பிரம்ம ரிஷிகள் சத்ய லோகத்திற்குச் சென்றனர். சத்ய லோகம் என்பது படைக்கும் கடவுளான பிரம்மாவின் உலகமாகும். 

கலைமகள் வீணையை மீட்டி வேத கானம் இசைத்துக்கொண்டிருந்தாள். நாரதர், பிரம்மாவின் கடைசி குமாரர் ஆவார். அவரும் பகவான் மீது கானம் பாடி பக்தியில் திளைத்திருந்தார். இவருடைய சீடர்களான தேவலர், அஸிதர் என்போரும் பரந்தாமனைப் பாடி உலகையே மறந்திருந்தனர். அதுமட்டுமா, வால்மீகி முனிவர் ராமாயணத்தை பாடிப்பாடி தான் உருகியது மட்டுமல்லாமல், பிரம்மாவையும் உருகச் செய்து கொண்டிருந்தார்.

சத்யலோகம் இப்படி பகவான் ஸ்மர்ணையில் ஆழ்ந்திருந்த போது, ஒரு கட்டத்தில், பிரம்மா வந்திருந்த ரிஷிகளை வரவேற்றார். தான் பெற்ற பிள்ளைகளைப்போல் பாவித்து அவர்களை அன்புடன் உபசரித்தார். அவர்கள் ஒன்றுகூடி வந்ததன் காரணத்தை வினவினார்.

உலகின் தலைவனான நான்முகனின் அடிதொழுது தாளும் தடக்கையும் கூப்பி, “உலகில் தவம் இயற்றுவதற்கு தலை சிறந்த இடம் எது?’’ என ரிஷிபுங்கவர்கள் கேட்டார்கள். உடனே பிரம்மா, தேவதச்சன் என்ற புகழுக்குரிய விஸ்வகர்மாவை வரவழைத்து ஒரு துலாக்கோலின் தட்டில் பூமியின் எல்லா பாகங்களையும் வைக்கச் சொன்னார். மற்றொரு தட்டில் திருமழிசை என்னும் தலத்தையும் வைக்கச் சொன்னார். 

அப்போதுதான் அந்த அதிசயம் நிகழ்ந்தது. திருமழிசை வைத்த தட்டு கனம் மிகுதியாலே தாழ்ந்து நிற்க, பூமியின் பிற பாகங்கள் வைக்கப்பட்டிருந்த தட்டு லேசாகி மேலே நின்றது. பூவுலகில் திருமழிசையே தலைசிறந்த தலம் என்று உணர்ந்த முனிசிரேஷ்டர்கள், நான்முகனிடம் விடை பெற்று, திருமழிசைக்குச் சென்றனர். அந்தத் தலத்தில் அப்படி என்னதான் விசேஷம்?

இந்த புண்ணிய தலத்தில்தான் துவாபர யுகம், சித்தார்த்தி என்ற 8,62,900ம் வருடத்தில் தை மாதம், கிருஷ்ண பக்ஷ பிரதமையில், மக நட்சத்திரத்தில், ஞாயிற்று கிழமையன்று பார்க்கவ மகரிஷிக்கு திருக்குமாரராக திருமழிசையாழ்வார் அவதரித்தார். இவர் பக்தியில் திளைத்ததால் பக்திசாரர் என்றும் பெயர் பெற்றார். இவரது அவதாரம் எப்படி நிகழ்ந்தது?

ஶ்ரீமத் பாகவதம் - 301

தசம (பத்தாவது) ஸ்கந்தம் – உத்தர பாகம் – எண்பத்தைந்தாவது அத்தியாயம்

(ஸ்ரீக்ருஷ்ணன் கம்ஸனால் கொல்லப்பட்ட தேவகியின் பிள்ளைகளைக் கொண்டு வருதல்)

ஸ்ரீசுகர் சொல்லுகிறார்:- பிறகு, வஸுதேவன் ஒருகால் தன் புதல்வர்களான ராம, க்ருஷ்ணர்கள் வந்து தன் பாதங்களில் விழுந்து, வந்தனம் செய்து நிற்க, அவர்களை ப்ரீதியுடன் புகழ்ந்து மொழிந்தான். அவ்வஸுதேவன் தன் பிள்ளைகளான ராம, க்ருஷ்ணர்களின் ப்ரபாவத்தை வெளியிடுகின்ற முனிவர்களின் வசனத்தைக் கேட்டு, அவர்களின் வீரச் செயல்களையும் கண்டு, இவர்கள் ஜகதீச்வரர்களேயென்று நம்பிக்கை உண்டாகப் பெற்று, அவர்களை அழைத்து இவ்வாறு மொழிந்தான்.

வஸுதேவன் சொல்லுகிறான்:- க்ருஷ்ண! க்ருஷ்ண! மிகுந்த ஆச்சர்ய சக்தியுடையவனே! பலராம! புராண புருஷனே! நீங்கள் இந்த ஜகத்திற்கெல்லாம் காரணர்களும், ப்ரக்ருதி (அசேதனம்) புருஷர்களைக் (ஜீவாத்மா) காட்டிலும் விலக்ஷணர்களுமான (வேறான) ஒன்றான பரமபுருஷர்களென்று நான் அறிவேன். நீங்கள் ப்ரக்ருதி புருஷர்களைச் சரீரமாக உடையவர்கள். இந்த உலகம் எங்கு, யாரால், எதிலிருந்து, எதனைக் கொண்டு, எதற்காக, எது எதுவாக, எப்பொழுது, எவ்வாறு உண்டாகிறதோ அவ்வனைத்துமான ப்ரக்ருதியையும் (அறிவற்ற ஜடப்பொருட்களின் முலமான மூலப்ரக்ருதிக்கும்), புருஷர்களையும் (ஜீவாத்மாக்களுக்கும்) நேரே நியமிக்கிற மஹானுபாவனாகிய நீயே. 

இந்திரியங்களின் அறிவுக்கு எட்டாதவனே! உன்னிடத்தில் உன்னால் படைக்கப்பட்டதும், தேவர், மனுஷ்யர், பசுக்கள், வ்ருக்ஷங்களென்று (மரங்கள்) பலவாறாயிருப்பதுமாகிய இந்த ஜகத்தில், உன் சரீரமாகிய ஜீவன் மூலமாய் ப்ரவேசித்து, ப்ராணனையும், ஜீவனையும் சரீரமாக உடையவனாகி, அவற்றின் ஜன்ம (பிறப்பு), ஜரா (கிழத்தனம்), மரணாதியான தோஷங்கள் எவையும் தீண்டப்பெறாமல் அதைப் பறிக்கின்றன. இந்த ப்ரபஞ்சத்திலுள்ள தேவ, மனுஷ்யாதி சரீரங்களின் ஸ்ருஷ்டிக்குக் (பிறப்பிற்குக்) காரணங்களான ப்ராணாதிகளின் சக்திகள் எவ்வெவை உண்டு; அவற்றிற்கெல்லாம் நீயே நிர்வாஹகனாகையால் (நியமிப்பவனாகையால்) அவை பரமாத்மாவான உன்னுடையவைகளே. சக்திகளையுடைய அந்த ப்ராணாதிகள் உனக்குப் பரதந்த்ரங்களேயன்றி (உட்பட்டவை) ஸ்வதந்த்ரங்களன்று (தன்னிச்சையாக செயல்படவல்லவை அன்று). இனி அவற்றின் சக்திகள் உன்னதீனங்களென்பதைப் பற்றிச் சொல்ல வேண்டுமோ? 

அந்த ப்ராணாதிகளின் சக்திகளுக்கு அவற்றுள் ஒன்றுக்கொன்று நிர்வாஹகங்களாய் (நியமிப்பவைகளாய்) இருக்கலாகாதோ என்றால், நிர்வாஹகங்களாக மாட்டாது. ஏனென்றால், அவற்றில் ஒவ்வொன்றுக்கு ஒவ்வொரு சக்தியே உள்ளது. ஒன்றின் சக்தி மற்றொன்றுக்குக் கிடையாது. ஒன்றை விட மற்றொன்று விலக்ஷணமாகையால் (வேறாகையால்), ஒன்றின் சக்திக்கு மற்றொன்று நிர்வாஹகமென்று (நியமிப்பவையென்று) சொல்ல முடியாது. இங்குமங்கும் உலாவுகின்ற தேஹங்களின் சேஷ்டை (செயல்), ஜீவன், பரமாத்மா இவ்விருவருடைய சேஷ்டையேயன்றி, கேவல ஜீவனுடைய சேஷ்டையன்று. அந்த சேஷ்டையை ஜீவனே ஸ்வதந்த்ரனாயிருந்து (தன்னிச்சையாக செயல்பட்டு) நடத்துகிறதில்லை. பரமாத்மாவினால் அனுமதி கொடுக்கப் பெற்றே நடத்துகிறானன்றி ஸ்வதந்த்ரனல்லன். சேதனர்களே இவ்வாறு பரதந்த்ரர்களாயிருக்க (பரமாத்மாவிற்கு உட்பட்டவை), அசேதனங்களான ப்ராணாதிகள், பரதந்த்ரங்கள் (பரமாத்மாவிற்கு உட்பட்டவை) என்பதைப் பற்றிச் சொல்ல வேண்டுமோ? 

ஶ்ரீமத் பாகவதம் - 300

தசம (பத்தாவது) ஸ்கந்தம் – உத்தர பாகம் – எண்பத்து நான்காவது அத்தியாயம்

(ரிஷிகள் ஸ்ரீக்ருஷ்ண, ராமர்களைப் பார்க்க வருதலும், வஸுதேவனுக்கும், ரிஷிகளுக்கும் ஸம்பாஷணமும் (உரையாடலும்), ரிஷிகள், வஸுதேவனுக்கு யாகம் செய்வித்தலும், அவரவர் திரும்பிப் போதலும்.)

ஸ்ரீசுகர் சொல்லுகிறார்:- குந்தி, காந்தாரி, த்ரௌபதி, ஸுபத்ரை இவர்களும், மற்றுமுள்ள ராஜபத்னிகளும், ஸ்ரீக்ருஷ்ணனிடத்தில் மிகுந்த பக்தியுடைய கோபிகைகளும், ஸர்வாந்தராத்மாவும், ஷாட்குண்ய பூர்ணனும் (ஜ்ஞான, சக்தி, பல, ஐச்வர்ய, வீர்ய, தேஜஸ் என்கிற ஆறு குணங்கள் முழுமையாக அடையப்பெற்றவனும்), தன்னைப் பற்றினாருடைய வருத்தங்களைப் போக்குபவனுமாகிய ஸ்ரீக்ருஷ்ணனிடத்தில் கபடமற்ற (சூது இல்லாத) ஸ்னேஹம் நிறைந்த ருக்மிணி முதலியவர்களின் வசனத்தைக் கேட்டு, அனைவரும் ஆனந்த நீர் நிரம்பின கண்களுடையவராகி, வியப்புற்றார்கள். 

இவ்வாறு பெண்கள் பெண்களோடும், புருஷர் புருஷர்களோடும், பேசிக் கொண்டிருக்கையில், வ்யாஸர் நாரதர், ச்யவனர், தேவலர், அஸிதர், விச்வாமித்ரர், சதாநந்தர், பரத்வாஜர், கௌதமர், பரசுராமர், அவருடைய சிஷ்யர்கள், மஹானுபாவரான வஸிஷ்டர், காலவர், ப்ருகு, புலஸ்த்யர், கச்யபர், அத்ரி, மார்க்கண்டேயர், ப்ருஹஸ்பதி, த்விதர், தரிதர், ஏகதர், ப்ரஹ்மபுத்ரரான அங்கிரஸ்ஸு, அகஸ்த்யர், யாஜ்ஞவல்க்யர் இம்முனிவர்களும், வாமதேவர் முதலிய மற்றும் பல முனிவர்களும், ராம, க்ருஷ்ணர்களைப் பார்க்க விரும்பி, அவ்விடம் வந்தார்கள். 

முன்னதாகவே அங்கு உட்கார்ந்திருக்கிற மன்னவர் முதலியவர்களும், பாண்டவர்களும், ஸ்ரீக்ருஷ்ண - ராமர்களும் உலகங்களால் பூஜிக்கப்பட்ட மஹானுபாவர்களான அம்முனிவர்களைக் கண்டு, விரைந்தெழுந்து நமஸ்கரித்தார்கள். அனைவரும் அம்முனிவர்களைப் பூஜித்தார்கள். ஸ்ரீக்ருஷ்ணனும், பலராமனும் தானுமாக, “நல்வரவாகுக?” என்று விசாரித்து, ஆஸனம் அளித்து, பாத்யம், அர்க்யம், பூமாலை, தூபம், சந்தனம், குங்குமம் முதலிய பூச்சு இவைகளால் அவர்களைப் பூஜித்தான். தர்மத்தைக் காக்கும் பொருட்டு ஏற்றுக் கொண்ட திருவுருவமுடைய ஸ்ரீக்ருஷ்ண பகவான், அப்பெருஞ்சபை முழுவதும் பேசாமல் கேட்டுக் கொண்டிருக்கையில், ஸுகமாக உட்கார்ந்திருக்கின்ற அம்முனிவர்களைக் குறித்து இவ்வாறு மொழிந்தான்.

ஸ்ரீபகவான் சொல்லுகிறான்:- ஓ முனிவர்களே! இவ்வுலகத்தில் நாங்களே ஜன்மம் படைத்தவர்கள். ஜன்மத்தின் பலன் முழுவதும் எங்களுக்குக் கை கூடிற்று. ஏனென்றால், தேவதைகளுக்கும் கிடைக்க அரிதான யோகீச்வரர்களாகிய உங்கள் தர்சனம் எங்களுக்குக் கிடைத்ததல்லவா? அல்ப (குறைந்த) புண்யர்களும் (புண்யம் செய்தவர்களும்), ப்ரதிமைகளையே (பொம்மைகளையே) தேவதையென்று நினைத்துக் கொண்டிருப்பவர்களுமான ஸாதாரண மனுஷ்யர்களாகிய எங்களுக்கு உங்களை தரிசித்தல், ஸ்பர்சித்தல், வினவுதல், வணங்குதல், பாதங்களைப் பூஜித்தல் முதலிய இந்நன்மைகள் எப்படி நேர்ந்தன? இது ஆச்சர்யமாயிருக்கின்றது. 

குரு பரம்பரை வைபவம் - 5 - கோமடம் மாதவாச்சார்யார்

இடைகழியில் சந்தித்த இனியவர்கள்

பக்தியே மனமாகவும் உடலாகவும் உடையவர்கள்தான் ஆழ்வார்கள். இவர்கள் பெருமையை சொல்லில் அடக்க முடியாது. ஆழ்வார்களின் பக்தியை ஆண்டாள்தான் எப்படியெல்லாம் அனுபவிக்கிறாள்! பேயாழ்வாரின் அருமை பெருமைகளை ஆண்டாள் இவ்வாறு விவரிக்கிறாள்:

நோற்றுச் சுவர்க்கம் புகுகின்ற அம்மனாய் 

மாற்றமும் தாராரோ வாசல் திறவாதார்

நாற்றத் துழாய்முடி நாராயணன் நம்மால்

போற்றப் பறைதரும் புண்ணியனால் பண்டுஒருநாள்

கூற்றத்தின் வாய்வீழ்ந்த கும்ப கருணனும் 

தோற்றும் உனக்கே பெருந்துயில்தான் தந்தானோ

ஆற்ற அனந்தல் உடையாய் அருங்கலமே

தேற்றமாய் வந்து திறவேலோர் எம்பாவாய்

ஒருவரோடு ஒருவர் சேராமல், தனித்தனியே சஞ்சரித்துக் கொண்டிருந்த பொய்கையார், பூதத்தார், பேயார் மூவரையும் ஒன்று சேர்த்து வைத்து அவர்கள் வாயிலாக தான் பாடப்படும் அனுபவத்துக்காக ஒரு பெரும் மழையை திருக்கோவிலூரில் உருவாக்கிக் காத்திருந்தான் பகவான். பேயாழ்வாருக்கு தமிழ்த் தலைவன் என்கிற பெயரும் உண்டு. இப்போது ஆண்டாள் பாசுரத்திற்கு வருவோம். 

‘நோற்று’ என்பதில், மற்ற இரண்டு ஆழ்வார்கள் விளக்கு ஏற்றுகிற உபாயத்தைச் செய்யவே அவர் நோற்றார் என்று பொருள்படுகிறது. அதாவது அவ்விருவரும் விளக்கேற்றுவதற்காக இவர் நோற்றார் எனலாம். இன்னமும் விளக்கமாக கூறினால், இவர் நோற்ற நோன்பு எதற்கெனில், அவ்விரு ஆழ்வார்களும் விளக்கேற்ற, அந்த வெளிச்சத்தில் ‘திருக்கண்டேன்’ என பகவானின் ரூபத்தைக் கண்டு களித்துப் பாடலாமே என்பதால்தான். இப்படி இவர் இருந்த நிலையைத்தான் நோன்பு நோற்றாயோ என்று விளிக்கிறாள் ஆண்டாள். ‘சுவர்க்கம்’ என்கிற அனுபவத்தை இவர் ‘திருக்கண்டேன் பொன்மேனி கண்டேன்’ என்று கூறி ஆனந்த கூத்தாடுகிறார். மேலும், சுவர்க்கம் புகுகின்ற அம்மானாய் என்கிறாள், ஆண்டாள். ‘வாசல் திறவாதார்’ என்றது பேயாழ்வாருக்கு நன்கு பொருந்தும். கனமான மழை பெய்த ஓர் இரவில், திருக்கோவிலூரில் ஒரு வீட்டு இடைகழிக்குள் புகுந்த பொய்கையார், மழையிலிருந்து தப்ப தாழிட்டுக் கொண்டார். பிறகு பூதத்தார் வந்து கதவைத் தட்ட, பொய்கையார் உள்ளிருந்து ‘ஒருவர் படுக்கலாம், இருவர் அமரலாம்’ என்று சொல்லி கதவைத் திறந்து அவருக்கு வழிவிட்டார்.

அந்த மழையின் காரணமாகவே ஒதுங்குவதற்கு வந்த பேயாழ்வாரும் இடைகழிக் கதவைத் தட்ட, உள்ளிருந்து பூதத்தார் ‘ஒருவர் படுக்கலாம், இருவர் அமரலாம், மூவர் நிற்கலாம்’ எனக்கூறி தாள் திறந்து வழிவிட்டார். இதன் பிறகு யாரும் வந்து கதவைத் தட்டாததை, ‘வாசல் திறவாதார்’ என ஆண்டாள் தெரிவிக்கிறாள். அடுத்ததாக ‘நாற்றத்துழாய்முடி நாராயணன்’ என்கிறாள். துழாய் என்றால் துளசி. அதாவது இந்த ஆழ்வார் துழாய் விஷயமாகவே பாடியதைத் தெரிவிக்கிறாள். ‘பொன் நோய்வரை மார்பில் பூந்துழாய்’ என்றும், ‘தன்துழாய் மார்வன்’ என்றும் பாடி மகிழ்ந்ததை இங்கு நினைவுபடுத்துகிறாள். இவ்வாறு பெருமைகள் கொண்ட இந்த மூவரின் பிறவி நிலை என்ன? மூவரும் மனிதப் பிறவி போல் அல்லாமல் புஷ்பத்திலே தோன்றி, கடவுளின் கருணையாலே, சாத்வீகர்களாய் இருந்தனர். வேறு சிந்தை இல்லாமல் பகவானிடம் பக்தி செலுத்தினார்கள். ராஜஸ, தாமஸ குணங்களை அகற்றி சாத்வீகர்களாய் வாழ்ந்தனர். சுத்த ஸத்வ குணத்தில் ஒன்றி நின்றனர்.

குரு பரம்பரை வைபவம் - 4 - கோமடம் மாதவாச்சார்யார்

பகவானின் நாமமே அருமருந்து

பூதத்தாழ்வார் தம் பாசுரங்கள் மூலம் எந்த விஷயத்தை வெளிப்படுத்தியிருக்கிறாரோ, அதே விஷயத்தைத்தான் ஆண்டாளும் தம் பாசுரங்கள் மூலம் கூறுகிறாள். ஒவ்வொரு ஆழ்வாரின் ஆழ்ந்த பக்தியையும் அவர்களின் தன்நிலையையும் இவள் ஒருவளே அறிவாள். அதனால்தானோ என்னவோ, இவளை ‘பதின்மருக்கு ஒரு பெண் பிள்ளையிரே’ என்று ஜனன்யாசார்யார் என்பவர் விளக்குகிறார். அதாவது பத்து ஆழ்வாருக்கு இவள் ஒருவளே பெண்ணின் தகுதியைப் பெறுகிறாள். சரி! பூதத்தாழ்வாரைப் பற்றி ஆண்டாளின் நோக்குதான் என்ன?

‘கற்றுக் கறவை கணங்கள்..’ என்கிற திருப்பாவையின் 11ம் பாசுரத்தில் பூதத்தாழ்வாரின் மகிமையை ஆண்டாள் விளக்குகிறாள். இந்தப் பாசுரத்தில் ‘‘குற்றமொன்றில்லாத கோவலர் தம் பொற்கொடியே’’ என்ற அடி பூதத்தாழ்வாருக்கு நன்கு பொருந்தும். தாயின் கருவிலிருந்து பிறவாததால் குற்றமொன்றில்லாதவர். ‘கோ’ என்றால் பக்தி ததும்பும் நற்சொற்கள். இதைத்தான் ஸ்ரீஸூக்திகள் என்று ஆன்றோர்கள் கூறுவர். கோவலர் என்றால், பக்திப் பரவசத்துடன் ஸ்ரீஸூக்திகளான நற்சொற்களை அருளவல்லவர் என்று அர்த்தம். பொற்கொடியே என்பதன் உள் அர்த்தம் என்னவென்றால், ‘கோல்தேடி யோடுங் கொழுந்ததே போன்றதே மால் தேடியோடும் மனம்’ என்று தம்மை ஒரு கொடியாக தம் பாசுரத்தில் சொல்லிக் கொள்கிறார். ‘பகவானாகிய கோலைத் தேடிச் செல்கிற கொடி போன்றவன் நான்’ என்கிறார். மேலும் ‘‘கற்றுக் கறவை கணங்கள் பல கறந்து’’ என்பது முதலாழ்வார்களான பொய்கையார், பூதத்தார், பேயாழ்வார் ஆகிய மூவருக்கும் பொருந்தும். கற்றுக் கறவை என்பதில் கறவை என்பதற்கு நற்சொற்கள் என்று பொருள். மற்ற ஆழ்வார்கள் எல்லோரும் பெரிய பெரிய பாசுரங்களை அருளினார்கள். ஆனால், அது போலல்லாமல் இந்த மூவரும் வெண்பாவாகிய சிறிய பாசுரங்களை அளித்தார்கள். 

இந்த ஆண்டாள் பாசுரத்தில் ‘‘புனமயிலே’’ என்ற விளியும் இவருக்கு நன்கு பொருந்தும். அதையே பூதத்தாழ்வார் ‘‘பொழிலிடத்தே வாழும் மயில்’’ என்று தன்னையே கூறிக் கொண்டார். இந்த ஆழ்வார் தோன்றிய தலம் திருக்கடல்மல்லை எனும் மாமல்லபுரமாகும். பொதுவாகவே மயில் மேகத்தைக் கண்டு மிக்க குதூகலமடையும். மேகம், நீர் பருக வருமிடம் கடல். இதன் கரையிலே நின்று மேகத்தைக் கண்டு மயில்கள் அகவும். மகிழ்ந்து நிற்கும். இந்த ஆழ்வார் நின்ற இடமும் கடற்கரையே. அங்கு கோயில் கொண்டுள்ள தலசயனப்பெருமாள் ஒரு மேகத்தையொத்தவர் ஆதலால் இம்மேகத்தைக் கண்டு ஆழ்வாராகிய மயில், பக்தியால் அகவுகிறது என்றாயிற்று.

மேலும், ஆண்டாள் இதே பாசுரத்தில் ‘‘சுற்றத்துத் தோழிமார்’’ என்கிறாள். அதாவது பூதத்தாழ்வாருக்கு பொய்கையாழ்வாரும் பேயாழ்வாரும் சுற்றத்தவர் ஆவர். ஏனைய ஆழ்வார்கள் இவருக்கு தோழிமார் ஆவர். இவ்வாழ்வார் ஒருவரே முகில் வண்ணன் பேர் பாடினவர். ஆதலால், ஆண்டாள் முகில்வண்ணன் பேர் பாட நீர் வாரும் என விளிக்கிறாள். புனமயில் முகில் வண்ணனைத்தானே பாடும் என்ற அர்த்தத்தில் ஆண்டாள், பூதத்தாழ்வாரை புனமயிலே என விளித்து உனது இடையழகாகிய பக்தியின் பெருமை எனக்கு நன்றாகத் தெரியும். நீர் அதை மேலும் மெருகூட்டும் என விளிக்கிறாள். அடுத்தவர், பேயாழ்வார்.

ஶ்ரீமத் பாகவதம் - 299

தசம (பத்தாவது) ஸ்கந்தம் – உத்தர பாகம் – எண்பத்து மூன்றாவது அத்தியாயம்

(ஸ்ரீக்ருஷ்ணன் தர்மபுத்ராதிகளை க்ஷேமம் விசாரிக்க, அவர்கள் மறுமொழி கூறுதலும், த்ரௌபதியால் வினவப் பெற்ற ருக்மிணி முதலிய ஸ்ரீக்ருஷ்ண பத்னிகள், தங்களை ஸ்ரீக்ருஷ்ணன் மணம்புரிந்த வ்ருத்தாந்தத்தை விசதமாகக் (விரிவாகக்) கூறுதலும்.)

ஸ்ரீசுகர் சொல்லுகிறார்:- பிறகு, தத்வோபதேசம் செய்பவனாகிய ஸ்ரீக்ருஷ்ண பகவான், கோபிகைகளுக்கு அவர்கள் விரும்பின வண்ணமே தன் பாதார விந்தங்களில் விருப்பம் மாறாமல் மேன்மேலும் வளர்ந்து வருகையாகிற அனுக்ரஹத்தைச் செய்து, யுதிஷ்டிரனையும் மற்றுமுள்ள நண்பர்களனைவரையும் குறித்து ஆரோக்யம் விசாரித்தான். இவ்வாறு லோகநாதனாகிய ஸ்ரீக்ருஷ்ணனால் நன்கு ஸத்கரித்து (வெகுமதித்து) வினவப் பெற்ற அந்த யுதிஷ்டிராதிகள், அப்பகவானுடைய பாதார விந்தங்களின் தர்சனத்தினால் பாபங்களெல்லாம் தொலையப் பெற்று, மனக்களிப்புற்று, மொழிந்தார்கள்.

யுதிஷ்டிராதிகள் சொல்லுகிறார்கள்:- ப்ரபூ! கம்பீர மனமுடைய பெரியோர்களின் அழகிய முகார விந்தத்தினின்று (திருமுகத் தாமரையிலிருந்து) பெருகி வருவதும், தேவ மனுஷ்யாதியான பற்பல தேஹ ஸம்பந்தமுடைய ஜீவாத்மாக்களுக்கு அத்தகைய தேஹ ஸம்பந்தத்திற்குக் காரணமும், அனாதியுமான அஜ்ஞானத்தை வேரோடறுப்பதுமாகிய உன் பாதார விந்தங்களின் வைபவமாகிற அம்ருதத்தைக் காதுகளாகிற பானபாத்ரங்களால் நன்கு பருகுபவர்க்கு, அமங்களம் (தீமை) எப்படி உண்டாகும்? (அம்ருதம் போல் மதுரமாகிச் சப்தாதி விஷயங்களில் விருப்பத்தை மறக்கடிப்பதுமான உன் பாதார விந்தங்களின் ப்ரபாவத்தைப் (பெருமையை) பெரியோர்கள் மூலமாய் உள்ளபடி அறிந்து, அவற்றை த்யானம் செய்பவர்க்கு, ஒருகாலும் அமங்களம் (தீமை) உண்டாகாது.) நீ பரமஹம்ஸர்களுக்கு ப்ராப்ய (அடையப்படும் பொருள்), ப்ராபகம் (அடையும் வழி) இரண்டும் தானேயாயிருப்பவன். மற்றும் நீ, காலத்தின் கொடுமையால் அழிந்த வைதிக தர்மங்களின் மர்யாதையை நிலை நிறுத்தும் பொருட்டு, தன் யோகமாயையினால் திவ்யமங்கள விக்ரஹத்தை ஏற்றுக்கொண்டிருப்பவன். (நீ, தன் ஸங்கல்பத்தினாலேயே வேத விரோதிகளை அழித்து விடுவாய்.) ஆயினும், உன் பக்தர்களிடத்தில் வாத்ஸல்யத்தினாலும், அவர்களோடு கலந்து பரிமாற வேண்டுமென்கிற ஸௌசீல்யத்தினாலும் (உயர்ந்தவன் தாழ்ந்தவர்களோடு இரண்டறக் கலந்து பழகும் தன்மையாலும்), இத்தகைய திருவுருவங்களை ஏற்றுக்கொள்கின்றாய். மற்றும், நீ தன்னைப்பற்றினவர்களின் அனிஷ்டங்களைப் (தீமைகளைப்) போக்கி, இஷ்டங்களை நிறைவேற்றிக் கொடுப்பது முதலியன செய்வதற்குரிய அளவற்ற நீண்ட அறிவுடையவன்; ஆநந்த வெள்ளம் போன்றவன்; தான் நடத்துகிற ஸ்ருஷ்டி (படைப்பு), ஸ்திதி (காத்தல்), ஸம்ஹாரங்களுக்கு (அழித்தல்) என்கிற மூன்று அவஸ்தைகளையும் தன் தேஜஸ்ஸினால் உதறியிருப்பவன். (நீ, மற்றவர்க்கு ஸ்ருஷ்டி முதலியவற்றை நடத்துபவனேயன்றி, உனக்கு அந்த ஸ்ருஷ்ட்யாதிகள் கிடையாது.) இத்தகையனான உன்னை நாங்கள் வணங்குகிறோம்.

ஸ்ரீசுகர் சொல்லுகிறார்:- ஜனங்கள் இவ்வாறு உத்தம ச்லோகர்களில் தலைவனாகிய ஸ்ரீக்ருஷ்ணனை நாற்புறத்திலும் துதித்துக்கொண்டிருக்கையில், அந்தகர்களின் (யாதவர்களின்) மடந்தையர்களும், கௌரவர்களின் மடந்தையர்களும் ஒன்று சேர்ந்து, ஸ்ரீக்ருஷ்ணனுடைய கதைகளைச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்கள். மூன்று லோகங்களிலும் பாடப்பட்ட அந்தக் கதைகளை உனக்குச் சொல்லுகிறேன், கேள். (அவர்களில் த்ரௌபதி, ஸ்ரீக்ருஷ்ண பத்னிகளை இவ்வாறு வினவினாள்.)

த்ரௌபதி சொல்லுகிறாள்:- ஸ்ரீக்ருஷ்ணனை என்றும் பிரியாத ருக்மிணி! பத்ரே! ஜாம்பவதி! கௌஸல்யே! ஸத்யபாமே! காளிந்தி! மித்ரவிந்தே! ரோஹிணி! லக்ஷ்மணே! மற்றுமுள்ள ஸ்ரீக்ருஷ்ண பத்னிகளே! மஹானுபாவனாகிய ஸ்ரீக்ருஷ்ணன், தன் ஸங்கல்பத்தினால் உலக ரீதியை (உலக வழக்கை) அனுஸரித்து, உங்களை எவ்வாறு மணம் புரிந்தானோ, இதை எங்களுக்குச் சொல்வீர்களாக.

குரு பரம்பரை வைபவம் - 3 - கோமடம் மாதவாச்சார்யார்

ஞானச்சுடர் என்ற விளக்கேற்றியவர்

ஞானியரை ஞானியரே அறிய முடியும். அதிலும் ஒரு ஆச்சார்யாரை மற்றொரு ஆச்சார்யாரால்தான் புரிந்து கொள்ள முடியும். அப்படித்தான் ஆண்டாள் பொய்கையாழ்வாரைப் பற்றி பாசுரங்களில் கூறுகிறாள். 

‘இளங் கன்றுக்கிரங்கி’ என்கிறாள், ஆண்டாள். பொய்கையார்க்கு நாமெல்லாம் குழந்தைகளைப் போலவும் நம் எல்லோருக்கும் பொய்கையார் தாயைப் போலவும் உள்ள ஒரு நித்யமான உறவை குறிப்பிடுகிறாள். ‘கன்றுக்கிரங்கி’ என்பதால் நம்மைப்போல் இருப்பவரின் மீதுள்ள பரம கருணையின் மிகுதியையே குறிக்கிறது. பொய்கையார் பகவானின் குணங்களை நினைத்தவாரே இருப்பதால் இடையறாத பகவானைப் பற்றிய நினைவே, ஊற்றாக, பால் போன்ற பாசுரங்கள் பெருக்கியது. இதையே ஆண்டாள் ‘நினைத்து முலைவழியே நின்று பால் சோர’ என்கிறாள். 

இந்த ஆழ்வார்க்கு மேலும் மூன்று ஆழ்வார்களோடு சம்பந்தம் உண்டு. அவர்கள் முறையே பூதத்தாழ்வார், பேயாழ்வார் மற்றும் திருமழிசையாழ்வார் ஆவார்கள். இவர்கள் பொய்கையார், பூதத்தார், பேயாழ்வார், திருமழிசையார் என்றே அறிந்து கொள்ளப்பட்டார்கள். இவர்களை அயோநிஜர்கள் என்பார்கள். அதாவது, சாதாரண மனிதர்களைப்போல் கருவிலிருந்து உருவானவர்கள் அல்ல. தாமாகத் தோன்றியவர்கள். இந்த ஆழ்வார் பொய்கையில் தோன்றியதால், அவர் பொய்கையாழ்வார் என்றானார். 

இந்த ஆழ்வாருடைய வாழித் திருநாமத்தை நாம் தினமும் மனமுருகிப் பாட ஞானம், பக்தி, வைராக்கியம் நமக்கும் வாய்க்கும். இதோ அந்த வாழித்  திருநாமம்:

செய்யதுலா வோணத்திர் செகத்துதித்தான் வாழியே

திருக்கச்சி மாநகரஞ் செழிக்க வந்தோன் வாழியே

வையந்தகளிலூறும் வகுத்துரைத்தான் வாழியே

வனச மலர்க்கருவதனில் வந்தமைந்தான் வாழியே

வெய்யகதிரோன் தன்னை விளக்கிட்டான் வாழியே

வேங்கடவர் திருமலையே விரும்புபவன் வாழியே

பொய்கைமுனி வடிவழகும் பொற்பதமும் வாழியே

பொன்முடியுந் திருமுகமும் பூதலத்தில் வாழியே

அடுத்து, பூதத்தாழ்வாரின் வைபவத்தை காண்போம்.

ஶ்ரீமத் பாகவதம் - 298

தசம (பத்தாவது) ஸ்கந்தம் – உத்தர பாகம் – எண்பத்து இரண்டாவது அத்தியாயம்

(ஸூர்ய க்ரஹணத்தின் பொழுது, ஸ்ரீக்ருஷ்ணாதிகள் குருக்ஷேத்ரத்திற்குப் போன வ்ருத்தாந்தம்)

ஸ்ரீசுகர் சொல்லுகிறார்:- அனந்தரம் பலராமனும், ஸ்ரீக்ருஷ்ணனும், த்வாரகையில் வஸித்துக் கொண்டிருக்கையில் ஒருகால், ப்ரளய காலத்தில் போலப் பெரிய ஸூர்ய க்ரஹணம் உண்டாயிற்று. ஸத்புருஷர்கள் அனைவரும், ஜ்யோதிடர் (க்ரஹங்களின் நிலையை கணித்துப் பலன் சொல்லும் நிபுணர்) மூலமாய் முன்னதாகவே அந்த ஸூர்ய க்ரஹணத்தைத் தெரிந்து கொண்டு, தங்கள் தங்களுக்கு நன்மையைச் செய்து கொள்ள விரும்பி, ஆயுதம் ஏந்தினவர்களில் சிறந்த பரசுராமன், பூமியில் க்ஷத்ரியப் பூண்டுகளே இல்லாதபடி செய்ய முயன்று, ராஜர்களைக் கொன்று, அவர்களின் ரக்த ப்ரவாஹத்தினால் (வெள்ளத்தினால்) எவ்விடத்தில் ஐந்து மடுக்களை (குளங்களை) நிர்மித்தானோ, மற்றும் மஹானுபாவனான அந்தப் பரசுராமன், புண்ய, பாப ரூபமான கர்மத்தினால் தீண்டப்படாதவனாயினும், உலகத்தவர் இவ்வாறு செய்ய வேண்டும் என்பதைத் தெரிவிக்க முயன்றும், பிறருடைய பாபங்கள் நீங்க விரும்பியும், புண்ய பாபங்களுக்கு உட்பட்ட ஸாதாரண புருஷன் செய்வது போல, எவ்விடத்தில் யாகங்களைச் செய்தானோ, அத்தகைய ஸமந்த பஞ்சகமென்னும் க்ஷேத்ரத்திற்குச் சென்றார்கள். 

பரத வம்சாலங்காரனே! மிகவும் புண்யமான அந்தத் தீர்த்த யாத்ரையைப் பற்றி, பாரத வர்ஷத்திலுள்ள ப்ரஜைகள் அனைவரும் அவ்விடம் வந்தார்கள். வ்ருஷ்ணிகளும், அக்ரூரன், வஸுதேவன், ஆஹுகன் முதலியவர்களும், தங்கள் பாபத்தைப் போக்கிக்கொள்ள விரும்பி, அந்த ஸமந்த பஞ்சக க்ஷேத்ரத்திற்குச் சென்றார்கள். 

கதன், ப்ரத்யும்னன், ஸாம்பன் இவர்களோடும், ஸுசந்திரன், சுகன், ஸாரணன் இவர்களோடும் கூட அநிருத்தனும், ஸேனாதிபதியான க்ருதவர்மனும், த்வாரகையைக் காக்கும் பொருட்டு, அங்கேயே இருந்தார்கள். மிகுந்த பாக்யமுடைய அந்த அக்ரூராதிகள், தேவ விமானங்கள் போன்ற ரதங்களின் மேலும், அலைகளோடொத்த நடையுடைய குதிரைகளின் மேலும், மேகங்கள் போன்று கர்ஜிக்கின்ற யானைகளின் மேலும் ஏறிக் கொண்டு, வித்யாதரர்களை நிகர்த்த ஒளியுடைய மனுஷ்யர்களால் சூழப்பட்டு, பொன் மாலைகளையும் திவ்யமான பூமாலைகளையும், சிறந்த ஆடைகளையும், அத்தகைய கவசங்களையும் அணிந்து, தத்தம் பார்யைகளோடு (மனைவிகளோடு) கூடி, வழியில் போகும் பொழுது, தேவதைகள் போல் விளங்கினார்கள். 

மிகவும் பாக்யசாலிகளான அவ்வக்ரூராதிகள், மிகுந்த மனவூக்கத்துடன் அவ்விடத்தில் ஸ்னானம் செய்து, உபவாஸமிருந்து, புதிய வஸ்த்ரங்களாலும், பூமாலைகளாலும், பொன்மாலைகளாலும் அலங்காரம் செய்யப் பெற்ற பசுக்களை ப்ராஹ்மணர்களுக்குக் கொடுத்தார்கள். 

அந்த வ்ருஷ்ணிகள், பரசுராமனால் நிர்மிக்கப்பட்ட மடுக்களில் விதிப்படி மீளவும் ஸ்னானம் செய்து, “எங்களுக்கு ஸ்ரீக்ருஷ்ணனிடத்தில் பக்தி விளைய வேண்டும்” என்னும் வேண்டுகோளுடன், ப்ராஹ்மண ச்ரேஷ்டர்களுக்கு ஸ்வர்ணங்களைக் கொடுத்தார்கள். 

ஸ்ரீக்ருஷ்ண பகவான், தானும் ஸ்னானம் செய்து, தானமும் செய்தான். ஸ்ரீக்ருஷ்ணனையே தெய்வமாகவுடைய வ்ருஷ்ணிகள், அந்த ஸ்ரீக்ருஷ்ணனால் அனுமதி கொடுக்கப் பெற்று, யதேஷ்டமாகப் (விரும்பியபடி) புசித்து, இடைவெளியின்றி நிறைந்த நிழலுடைய வ்ருக்ஷங்களின் (மரங்களின்) அடிகளில் உட்கார்ந்தார்கள். அவர்கள், அவ்விடத்தில் நண்பர்களும், ஸம்பந்திகளுமான மத்ஸ்யம், உசீனரம், கோஸலம், விதர்ப்பம், குரு, ஸ்ருஞ்சயம், கம்போஜம், கேகயம், மத்ரம், குந்தி, ஆரட்டம், கேரளம் முதலிய தேசங்களின் அரசர்களையும், தங்கள் பக்ஷத்தில் சேர்ந்த மற்றும் பல மன்னவர்களையும், பிறர் பக்ஷத்தில் சேர்ந்த பற்பல மன்னவர்களையும், நண்பர்களான நந்தன் முதலிய கோபர்களையும், நெடுநாளாகக் காண வேணுமென்னும் பேராவலுடைய கோபிகைகளையும் கண்டார்கள். 

குரு பரம்பரை வைபவம் - 2 - கோமடம் மாதவாச்சார்யார்

வசை மலர்க் கருவதனில் வந்த மைந்தன்

எம்பெருமான் உகந்து, உவகை கொண்டு தான் கழுத்தில் அணியக் கூடிய ஆபரணங்களையும் தான் ஏந்தியிருந்த ஆயுதங்களையுமே பூவுலகிற்கு ஆழ்வார்களாகவும் ஆச்சார்யார்களாகவும் அனுப்பினான். பெரியாழ்வார் கருடனின் அம்சமாகத் தோன்றினார். ஆண்டாள் பூமி தேவியின் அம்சமாக மலர்ந்தாள். ஸ்ரீகௌஸ்துபம் என்ற, பரந்தாமனின் மார்பை அணி செய்த ஆபரணமே குலசேகராழ்வாராக அவதரித்தது. சக்கரமே திருமழிசையாழ்வாராக திகழ்ந்தது. வைஜெயந்தி எனும் மாலையே தொண்டரடிப் பொடியாழ்வாராக ஜொலித்தது.

ஸ்ரீவத்ஸம் என்கிற மணிமாலையே திருப்பாணாழ்வாராக மிளிர்ந்தது. குமுதன் எனும் நித்யஸூரி கணங்களுக்கு தலைவனின் அம்சாவதாரமாக மதுரகவியாழ்வார் அவதரித்தார். சார்ங்கம் எனும் வில்லின் அம்சமாக திருமங்கையாழ்வார் கம்பீரமாகத் தோன்றினார். சங்கத்தின் அம்சமாக பொய்கையாழ்வார் உதித்தார். கதையின் அம்சமாக பூதத்தாழ்வார் பொலிந் தார். நந்தகம் எனும் கத்தி, பேயாழ்வாராக அவதரித்தது. சேனை முதலியார் எனும் விஷ்வக்ஷேனரே நம்மாழ்வாரானார். 

இப்படியாக தன் ஆயுதங்களையும் சேனை முதலிகளையும் பார்த்து, ‘‘நீங்கள் போய் லீலா விபூதி எனப்படும் பூமியில் வேறு வேறு வர்ணத்தில் அவதரியுங்கள். அகில உலகத்தையும் காப்பாற்றி மோட்சம் கிடைக்கும்படி செய்யுங்கள்’’ என நியமித்து அருளினான். அவர்களும் அப்படியே கலியில் நாராயண தாசர்களாக, தமிழ்நாட்டில் தாமிரபரணி, வைகை, காவிரி, பாலாறு ஆகிய நதி தீரங்களில் அமைந்திருந்த கிராமங்களில் தோன்றினர். சம்சாரக் கடலில் மூழ்கியுள்ள மனிதர்களை கரையேற்ற வந்ததால் பகவான் அவர்களுக்கு அதிகமான ஞானநிதியை அருளினான். ‘‘மயர்வற மதிநலம் அருளி’’ என்பதும் இதுதான். அப்படி அவர்கள் மூலமாக, திவ்ய பிரபந்தங்களை பிரகாசிக்கச் செய்தான். 

திருமகளின் கணவனான பகவான் நமக்கு முதல் குருவாகத்  திகழ்கிறார் என்பதை ஏற்கெனவே பார்த்தோம். அவரே மனிதனாகவும் நாராயணனாகவும் இப்பூவுலகில் பத்ரிநாத் என்கிற தலத்தில் எழுந்தருளி அருள்பாலிக்கிறார். தானே சீடனாகவும் உயர்ந்த குருவாகவும் ஆகி, உலகோர்க்கு நல் உபதேசங்களை வழங்கி வாழ வைக்கும் பிரானனாகத் திகழ்பவர். பகவானே குருவாகத் திகழ்கிறார் என்றால் அது உலகோர்க்கு புரியும். ஆனால், தானே சீடனாகவும் ஆகிறான் என்றால் அது என்ன? 

இதைத்தான், ‘‘சீடனாயிருக்கும் இருப்பு நாட்டார் அறியாமையாலே அத்தை அறிவிக்கைக்காக’’ எனப் பகர்வர் பெரியோர். அதாவது ஒரு சீடன் குருவின் சந்நதியில் எவ்வாறு நடந்து கொள்ள வேண்டும் என சாதாரண மனிதன் பெரும்பாலும் தெரிந்து கொள்வதில்லை. அதைப் புரிய வைப்பதற்காக தானே சீடனாக ஆகி வழிகாட்டுகிறார். அது மட்டுமல்லாது வாழும் தெய்வமாக விளங்கக்கூடிய நல் குருவை நமக்கு காட்டிக் கொடுத்து பகவானின் திருவடியை அடையக் காரணமாகவும் திகழ்கிறார். 

பரந்தாமனின் அத்தகைய அம்சங்களில் முதலாவதாக பொய்கையாழ்வார் வைபவத்தை காண்போம்.

ஶ்ரீமத் பாகவதம் - 297

தசம (பத்தாவது) ஸ்கந்தம் – உத்தர பாகம் – எண்பதொன்றாவது அத்தியாயம்

(குசேல வ்ருத்தாந்தம்)

ஸ்ரீசுகர் சொல்லுகிறார்:- அந்த ஸ்ரீக்ருஷ்ணன், இவ்வாறு ப்ராஹ்மண ச்ரேஷ்டராகிய அந்தக் குசேலருடன் பேசிக் கொண்டிருந்து, ஸமஸ்த ப்ராணிகளுடைய மனோ பாவத்தையும் (உள்ளக்கருத்தையும்) அறிந்தவனாகையால், எனக்காக அவல் கொண்டு வந்தும் அதைக் கொடுக்க வெட்கப்படுகிறாரென்று தெரிந்து கொண்டு, அவ்வந்தணரைக் குறித்து மொழிந்தான்.

ஸ்ரீபகவான் சொல்லுகிறான்:- ப்ராஹ்மணரே! உம்முடைய க்ருஹத்தினின்று எனக்கு என்ன உபஹாரம் (அன்பளிப்பாகக்) கொண்டு வந்தீர்? என் பக்தர்கள் ப்ரீதியுடன் எனக்கு எதைக் கொடுப்பார்களோ, அது அற்பமாயினும், அதுவே எனக்குப் பெரிதாயிருக்கும். என்னிடத்தில் பக்தியில்லாதவர் எனக்கு அபாரமாகக் (பெரியதாகக்) கொடுப்பினும், அது எனக்கு ஸந்தோஷத்தின் பொருட்டு ஆகாது. எவனேனும் இலையையாவது, பூவையாவது, பழத்தையாவது எனக்குப் பக்தியுடன் கொடுப்பானாயின், தூய மனமுடைய அவன் பக்தியுடன் கொடுத்த அதையெல்லாம் நான் சாப்பிடுவேன்.

ஸ்ரீசுகர் சொல்லுகிறார்:- ராஜனே! அந்த ப்ராஹ்மணர், ஸ்ரீக்ருஷ்ணனால் இவ்வாறு மொழியப் பெற்றும், வெட்கமுற்றுத் தலையை வணக்கிக் கொண்டு, ஸ்ரீமஹாலக்ஷ்மிக்கு வல்லபனான அந்த ஸ்ரீக்ருஷ்ணனுக்குத் தான் கொண்டு வந்த அவல் பிடியைக் கொடாமலேயிருந்தார். ஸமஸ்த ப்ராணிகளின் மனத்தை அறிபவனும், எல்லாவற்றையும் ஸாக்ஷாத்கரிப்பவனுமாகிய அந்த ஸ்ரீக்ருஷ்ணன், அந்த ப்ராஹ்மணருடைய வரவின் காரணத்தை அறிந்து, தான் செய்ய வேண்டியதைப் பற்றித் தனக்குள் சிந்தித்தான். 

“இவர், முன்பு செல்வம் வேண்டும் என்னும் விருப்பத்துடன் என்னைப் பணியவில்லை. என்னுடைய நண்பராகிய இவர், இப்பொழுது பதிவ்ரதையான தன் பார்யைக்கு ப்ரியம் செய்ய விரும்பி, என்னிடம் வந்தார். தேவர்களுக்கும் கிடைக்க அரிய ஸம்பத்துக்களை நான் இவருக்குக் கொடுக்க வேண்டும்” என்று ஸ்ரீக்ருஷ்ணன் தனக்குள் சிந்தித்து, அவ்வந்தணர் துணிக்கந்தலில் கட்டிக் கொண்டு வந்திருக்கிற அவலை இது என்னென்று தானே பிடுங்கிக்கொண்டு, “நண்பரே! இதோ கொண்டு வந்திருக்கிறீரே. இது எனக்கு மிகவும் ஸந்தோஷத்தை விளைப்பதல்லவா? இந்த அவல்கள் ப்ரபஞ்சத்தையெல்லாம் சரீரமாகவுடைய என்னை மிகவும் திருப்தி அடையச் செய்கின்றன” என்று மொழிந்து, ஒருபிடி அவல் எடுத்துப் புசித்து, இரண்டாம் பிடி எடுத்தான். 

குரு பரம்பரை வைபவம் - 1 - கோமடம் மாதவாச்சார்யார்

குருவாய், உருவாய், அருள்வாய் இறைவா!

மாயை எனும் இருளிலிருந்து ஞானமெனும் சத்தியத்திற்கு அழைத்துச் செல்பவரே குரு. ஒரு குருவோடு இவ்வுலகில் ஞான வேள்வி முடிந்து விடுவதில்லை. ஒரு குரு இன்னொரு குருவை உருவாக்குகிறார். அவரும் தம் குருவருளால் இன்னொரு குருவை நிலைபெறச் செய்கிறார். இப்படியாக மிக நீண்ட ஒரு குரு பரம்பரை எம்பெருமானின் அருளால் வளர்கிறது. மாயையை சிதைத்து ஞானத்தை தழைக்கச் செய்கிறது. சூரியனை கண்ட ஆனந்தத்தில் தாமரை விரிவது போல குரு பரம்பரையினரைப் பற்றி கேள்வியுற்றாலே போதும், அந்த திவ்ய சரிதங்களே நமக்குள் ஞான ஊற்றை திறந்து விடும். இருதயம் ஞானத் தாமரையாக மலரும். பிரம்மானந்தத்தை பொங்கித் தளும்பச் செய்யும். 

அப்பேற்பட்ட குரு பரம்பரையில் ஜொலிப்பவர்களைத்தான் ஆச்சார்யர்கள், ஆழ்வார்கள் என்று சிரசின் மீது கரங்கள் கூப்பி கொண்டாடி வருகிறோம். இந்த குரு பரம்பரையில் வழி வழியாக வந்தவர்களின் மகிமையை இந்த தொடரின் மூலம் அனுபவிக்கப் போகிறோம். ‘‘இருள் தருமா இஞ்ஞாலத்தில்?’’ அதாவது மாயை சூழ் இருளாகிய உலகில் மகான் ராமானுஜன் அவதரித்தார். ஸ்ரீபெரும்புதூர் வாழ வந்த வள்ளல் எனும்படியாக அவதாரம் செய்தார். இவருக்கு முன்னர் அவதரித்தவர்களை திருமுடி வர்க்கம் என்றும் இவருக்குப் பின்னர் அவதரித்தவர்களை திருவடி வர்க்கம் என்றும் பெரியோர் கூறுவர். முதலில் குருபரம்பரையின் அடியொற்றி நடை பயில்வோம்.

அலைகளின் ஆர்ப்பரிப்பு இன்னமும் ஓயவில்லை. சக்ரவர்த்தி திருமகனாரான ராமபிரான் அமாவாசைக்கு பிறகு வந்த துவிதியை எனும் இரண்டாம் நாளன்று சேதுக் கரையில் அமர்ந்தபடி ராவணனை வதம் செய்வது குறித்து சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தார். கடலலைகள் ராமனை ஆரத்தழுவ நினைத்தன போலும். அவை ஒன்றோடொன்று போட்டி போட்டுக்கொண்டு, திருப்பாற்கடலில் சயனக் கோலத்தில் உள்ள வாசுதேவன் இவனோ என நினைத்தது. உற்சாக மிகுதியில் துள்ளி, ராமனின் மேல் சாரலை வீசியது. 

விரஜைத் துறைவனான ஸ்ரீமன் நாராயணனே தற்சமயம் ராமனாக அவதாரம் எடுத்துள்ளான். விரஜை என்பது வைகுண்டத்தில் ஓடும் ஒரு நதி. துறைவன் என்றால் கரையில் வாழ்பவன் என்று பொருள். யமுனை நதிக்கரையின் சமீபத்தில் வாழ்ந்ததால் கண்ணபிரானை யமுனைத் துறைவன் என்பதுபோல, வைகுண்டத்தில் உள்ள பகவானை விரஜைத் துறைவன் என்று அழைப்பார்கள். மோட்சத்திற்கு செல்லும் ஒருவனை, முதலில் இந்த நதியில்தான் முக்காட்டுவர். 

அப்படி முக்காட்டுவதால், பகவத் ரூபத்தை அந்த ஜீவன் அடையும். இதைத்தான் ஸாரூப்யம் என்று ஞானிகள் கூறுவார்கள். அப்படி நாராயணனே ராமனாக வடிவெடுத்து அவதாரம் செய்து வேதங்களில் சொன்ன தர்மங்களை நடத்திக் காட்டினான். ‘ராமா நான் உன்னைச் சேர்ந்தவன், உன் தாசன், நினது அடிமை’ என்று வந்தவர்களை கைவிடாது தூக்கி ஞானமளித்தான். இதைத்தான் சரணாகாத ஸம்ரக்ஷணம் என்று பெரியோர்கள் கூறினார்கள்.